Του Στραβού το Δίκαιο

Γιάννης Κανάλης, CCO

Business Espionage Controls & Countermeasures Association BECCA

BECCA Europe 

 

Αξιότιμοι αναγνώστες, φίλοι[1] και λοιποί συγγενείς[2] .

Εξ’ αρχής  να δηλώσω σαφώς και απεριφράστως ότι για τα ακολούθως γραφόμενα ισχύει του “στραβού το δίκαιο” και εξηγούμαι: ο προσδιορισμός “Στραβός[3]“, επιδέχεται πολλές ερμηνείες και όχι μόνον απαραιτήτως αυτήν του μη βλέποντος τίποτε άλλο πέραν της μύτης του. Αυτόν τον χαρακτηρισμό, τον παραθέτω αποκλειστικά και μόνον ως γράφων αυτό το άρθρο. Άρθρο το οποίο σε συνδυασμό με το προηγούμενο, έχω την ταπεινή άποψη ότι θυμίζουν έντονα της γεωμετρίας το στρεβλό πολύγωνο[4].

Τον προσδιορισμό, τον έχω αναφέρει και στο προηγούμενο άρθρο μου (Ο τρίτος δρόμος) δηλώνοντας ότι:

• Κατέχω ολίγα κολλυβογράμματα &
• Έλκομαι από το “γράφειν στρεβλά άρθρα”.

Επομένως κατά τεκμήριο, δηλαδή αξιωματικά και με καλή πρόθεση εκ μέρους σας, εκτιμώ ότι παρ’ υμίν ισχύουν οι παρακάτω λογικές αρχές:

• Ότι γίνομαι ανεκτός.
• Ότι έχω δίκαιo, μάλλον λόγω αγαθότητος (;) χαρακτήρος.
• Ότι δεν είμαι ημιμαθής.
• Ότι είμαι τουλάχιστον επιμελής & τέλος
• Ότι πιθανόν να είμαι και ανεπαρκής σε επίπεδο γνώσεων[5].

Όπως θα διαπιστώσετε και αυτό το άρθρο έχει κάποια σημεία τα οποία δεν ανήκουν στο ίδιο επίπεδο με την καθεστηκυία γνώση (στρεβλά), διότι όπως ήδη επεξηγήθηκε, τίθενται υπό διαφορετική γωνία θέασης. με την χρήση του πολεμοσκοπίου[6]. Επομένως, ελεύθερα και αυτοβούλως μπορεί να διαφωνείτε (διαλεκτική μονομαχία) ή να συμφωνείτε, αλλά δεν ισχύει το πράσσειν[7] άλογα (και όχι πράσινα), διότι υπερέχει η καλή πρόθεση και όχι το να κάνει ή να εκφράσει κάποιος  (ο γράφων στην παρούσα συγκυρία) παράλογα ή άτοπα θεωρήματα.

Όπως γνωρίζετε στα Σαμνιτικά Απέννινα όρη στην Ιταλία, εκεί όπου σήμερα είναι το χωριό Arpaja, υπάρχει η Σαμνίτιδα στενωπός από όπου κατά την αρχαιότητα περνούσε η Αππία Οδός. Εκεί το 321 π.Χ. κατά τον Δεύτερο Σαμνιτικό Πόλεμο ο ρωμαϊκός στρατός ηττήθηκε κατά κράτος από τους Σαμνίτες στο αρχαίο Καύδιον. Ο στρατηγός τους Πόντιος Ερέννιος, ανάγκασε τους νικημένους Ρωμαίους να περάσουν κάτω από έναν ταπεινωτικό ζυγό, γνωστό στην ιστορία ως τα Καυδιανά Δίκρανα. Τον ζυγό αυτόν σχημάτισαν τρία δόρατα σε σχήμα δικράνου, τα δύο μπηγμένα κάθετα στο έδαφος και το τρίτο πάνω τους σε σχήμα Π.

Επιχειρηματολογώντας αυθαιρέτως (επαφίεται στην κρίση σας) και με οδηγό το παρατεθέν ιστορικό γεγονός, κατά την ταπεινή μου άποψη προκύπτουν τα ακόλουθα αξιώματα: 

Αξίωμα 1^ον

Ότι σε οποιοδήποτε είδος περιβάλλοντος, οι δύο παράμετροι/πραγματικότητες τις οποίες η κάθε επιχείρηση πρέπει να λαμβάνει σοβαρά υπόψιν της, είναι:

• Πραγματικότητα 1. – Η φύση και η αποστολή της Εταιρείας ή του Οργανισμού, &
• Πραγματικότητα 2. – Το πλαίσιο του επιχειρείν της, στο παρόν και στο μέλλον.

 Αξίωμα 2^ον

Η νοήμονα πληροφορία (Intelligence), είναι εκ προιμίου απαιτητή διότι σχετίζεται  με την συλλογή κρίσιμων δεδομένων και την ανάλυση τους. Έτσι, λαμβάνονται ορθές και ισορροπημένες αποφάσεις για την επίτευξη των στόχων[8] στο πλαίσιο της αποδοχής επιτρεπτού επιπέδου κινδύνου. Η νοήμονα πληροφορία ως τελικό προϊόν, αποτελεί συμπλήρωμα/βραχίονα άλλων “παραδοσιακών” ή “μη παραδοσιακών” μέτρων ασφαλείας. Πέντε διαφορετικού περιεχομένου κατηγορίες νοημόνων πληροφοριών μπορούν να ομαδοποιηθούν, βασισμένες  σε ορισμούς του ΝΑΤΟ. Οι “τύποι” νοήμονος πληροφορίας, βασίζονται στην μορφή τους ως τελικό προϊόν ή σε τι κάνουν ή πως χρησιμοποιούνται. Όλες οι νοήμονες πληροφορίες (Intelligence) εμπίπτουν σε μια τουλάχιστον από τις ακόλουθες κατηγορίες: Basic Intelligence, Current Intelligence, Estimative Intelligence, Target Intelligence, and Warning Intelligence. Εκτός από το τι κατηγορίας είναι, η νοήμονα πληροφορία  “λειτουργεί” και σε διαφορετικά επίπεδα, σύμφωνα με προκαθορισμένες επιχειρηματικές απαιτήσεις: Στρατηγικό επίπεδο, επιχειρησιακό επίπεδο και τακτικό επίπεδο.

Αξίωμα 3^ον

Ο εφησυχασμός και ο πανικός τυχαίνει να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Αξίωμα 4^ον  

Το επιτυχημένο σύστημα ασφαλείας συντίθεται από ομάδα/ες και όχι μονάδες.

Αξίωμα 5^ον

Tριών ειδών είναι οι επιπτώσεις, σε οποιασδήποτε μορφής υποδομή, η οποία έχει δεχθεί επίθεση:

• Άμεσες επιπτώσεις, όπου ολοκληρωτικά επέρχεται διάλυση ή υψηλού βαθμού επιβράδυνση των λειτουργιών, μέσω επίθεσης στο σύστημα ασφαλείας ή σε αυτές καθ’ αυτές τις επιχειρηματικές λειτουργίες.
• Έμμεσες επιπτώσεις, όπου παρατηρούνται πτωτικές τάσεις & οικονομικές δυσλειτουργίες, λόγω της προκαλούμενης (δημόσιας και ιδιωτικής) επιφύλαξης ή/και αντίδρασης, ως προς την επιχειρηματική βιωσιμότητα μετά την δολιοφθορά.
• Επιπτώσεις αλυσιδωτής αντίδρασης, όπου συγκεκριμένα στοιχεία της υποκείμενης σε δολιοφθορά υποδομής, χρησιμοποιούνται για την καταστροφή άλλου στόχου.

Ξεκινώντας να δομήσουμε τον  συλλογισμό για την μορφοποίηση του πονήματος, δηλαδή την  λεκτική μορφή σύμφωνα με την οποία από ένα σύνολο υποθέσεων πρόκειται κατ’ ανάγκη να παραχθούν συγκεκριμένα συμπεράσματα, να θυμίσω ότι έγραψα:  Η “Εποχή των Συστημάτων, τείνει ανεπιστρεπτί να “δέσει τα πράγματα μαζί” παρά να τα διαχωρίσει. Επικεντρώνεται -ως μέθοδος- περισσότερο στα σκοπίμως συντεθέντα συστήματα όπως είναι οι επιχειρήσεις και η κοινωνία.…….Ουσιαστικά δηλαδή το σύστημα εφαρμόζει μία μορφή διαδικασίας διαχείρισης απόδοσης (Ελληνιστί, Performance Μanagement). Διαδικασία η οποία συνδέει ανθρώπους και θέσεις εργασίας, με τη στρατηγική και τους στόχους του οργανισμού, εν ολίγοις με εφαρμοσμένη έρευνα (Applied research) εντοπισμού λύσεων για ορισμένα πιεστικά πρακτικά προβλήματα συγκεκριμένου φαινομένου, με το οποίο ασχολείται η εταιρεία. Κοιτώντας με το πολεμοσκόπιο αναγκαστικά υπό γωνία, διακρίνουμε ακόμη τρία (3) τρία ισχυρά εργαλεία/μοντέλα/συστήματα δράσης/σκέψης για να σχεδιάσουμε τις πρωτοβουλίες μας και να καθοδηγήσουμε την προσέγγιση. Αυτά είναι: (α) Η Θεωρία της ολοκλήρωσης (β) Η Θεωρία της πολυπλοκότητας και (γ) Η Θεωρία των συστημάτων“[9].

Πάντοτε σε διαλέξεις (τι είναι αυτό;), σε μαθήματα προς τρίτους (υπάρχουν και τέτοια;) ή στον γραπτό μου λόγο (τουλάχιστον αυτόν έως κάποιο σημείο τον ελέγχω), ισχυρίζομαι και θα ισχυρίζομαι, ότι η Επιστήμη της Ασφάλειας είναι λογική ακολουθία. Ήτοι, η τέχνη της έγκυρης γνώσης και της απόδειξης, βασισμένη στην συστηματική μελέτη λογικών  αρχών και κανόνων (π.χ. What -If  Principles). Ως τέτοια  λοιπόν,  έχει έκταση, ένταση και λογική συνέπεια. Η δε εφαρμογή της σε οποιοδήποτε επίπεδο και μέγεθος επιχείρησης ή οργανισμού, έγκειται στην Ρητορική, δηλαδή στην τέχνη της πειθούς και όχι σε κανονιστικά διατάγματα.

Γιατί στην Ρητορική; Διότι οι εταιρείες είναι στην πλειονότητα τους εφησυχασμένες (επίπεδο νιρβάνα) όσον αφορά τα θέματα ασφαλείας τους και δεν δίνουν την δέουσα προσοχή. Στην  συνέχεια, εφόσον ή όταν η κατάσταση (εκούσια ή ακούσια) από το επίπεδο νιρβάνα  λόγω αιτίου (Τρωτότητα-Απειλή) εκτροχιασθεί και κλιμακώνεται ταχύρρυθμα, η επιχείρηση αυτομάτως μεταπίπτει επίπεδο (συσσώρευση επιπτώσεων) και ακολουθεί ακόμη μια τελευταία μετάπτωση σε επίπεδο, αυτό της λειτουργία πανικού (Panic mode operation). Αυτό συμβαίνει διότι οι “κρατούντες”  δεν έχουν λάβει  ή δεν λαμβάνουν υπόψιν τις απαιτήσεις όσον αφορά τους πόρους, δεν βασίζονται οι αποφάσεις (εάν υπάρχουν) σε αξιολόγηση πραγματικών αναγκών ασφάλειας και εν τέλει δεν εφαρμόζεται η ασφάλεια ως ταυτόσημο παράλληλο σύστημα διοίκησης/διαχείρισης.

Η διαχείριση της ασφάλειας (πρόληψη και όχι αντίδραση), αφορά την μείωση οποιουδήποτε είδους κινδύνου σε επίπεδο προκαθορισμένο από την ίδια την επιχείρηση αλλά και πάλι καμία εγγύηση δεν παρέχεται μετά βεβαιότητος, ότι δεν θα συμβούν περιστατικά (κρίσεις).

Επιπλέον η  διαχείριση ασφαλείας δεν σταματά όταν ένα  περιστατικό (risk-crisis-impacts) έχει τελειώσει. Ο “απόηχος” (αέναος κύκλος) ενός περιστατικού, πρέπει επίσης να αντιμετωπισθεί διαφορετικά (Change  Management).

Η καλή διαχείριση της ασφάλειας (Corporate Security[10] & Loss Prevention Management), διατηρεί όλα τα συστατικά στοιχεία της ασφαλείας συνεχώς ενεργά. Η εγκαθίδρυση & ανάπτυξη ενός σύνθετου οχήματος αποτροπής το οποίο απαιτεί υλοποίηση στρατηγικής σύνθεσης διαφορετικών πόρων με εμφανή την οργάνωση (Plan of procedures), την λειτουργική αλληλεξάρτηση (Functional relationship) και τον σκοπό χρηστικότητάς του (Useful purpose), ονομάζεται στην προκειμένη περίπτωση σύστημα ασφαλείας.

Τα συστήματα συγκροτούνται από συστατικά μέρη, χαρακτηριστικά γνωρίσματα και σχέσεις, όπου:

• Ως συστατικά μέρη, προσδιορίζονται τα λειτουργικά τμήματα του συστήματος, τα οποία χαρακτηρίζουν τον σκοπό, την διαδικασία και το αποτέλεσμα.
• Ως χαρακτηριστικά γνωρίσματα, προσδιορίζονται οι ευδιάκριτες ιδιότητες των λειτουργικών τμημάτων του συστήματος, τα οποία αποτελούν και τις παραμέτρους του συστήματος
• Ως σχέσεις, προσδιορίζεται η σύνδεση μεταξύ λειτουργικών τμημάτων και χαρακτηριστικών γνωρισμάτων

Το σύστημα λοιπόν, είναι ένα σύνολο από διασυνδεδεμένα εσωτερικά ποικίλλα τμήματα τα οποία συνεργάζονται από κοινού, διεπόμενα από οδηγίες καταγεγραμμένες στο Security Master Plan[11] προκειμένου να επιτευχθεί ο κοινός στόχος. δηλαδή η ασφάλεια.

Το σύνολο αυτό έχει τα ακόλουθα γνωρίσματα:

• H ιδιότητα & συμπεριφορά κάθε συστατικού μέρους του συνόλου, έχει επίδραση στις ιδιότητες και συμπεριφορές του συστήματος συνολικά.
• Η ιδιότητα & συμπεριφορά κάθε συστατικού μέρους του συνόλου, εξαρτάται από την ιδιότητα και συμπεριφορά ενός τουλάχιστον – κατ’ ελάχιστο – άλλου μέρους μέσα στο σύνολο.
• Κάθε πιθανό υποσύστημα ενός συστατικού μέρους, έχει και τις δύο προαναφερθείσες ιδιότητες

Τα συστατικά μέρη δεν είναι δυνατόν να διαιρεθούν σε ανεξάρτητα υποσυστήματα, η δε αναμενόμενη δράση την οποία παρέχει το σύστημα καλείται λειτουργία. Κάθε σύστημα ασφαλείας λόγω του ότι επεξεργάζεται ή/και μεταποιεί με την υποστήριξη της νοήμονος πληροφορίας σε πραγματικό χρόνο δεδομένα, διακρίνουμε στην συγκρότησή του:1) την υποδομή, ήτοι τμήμα του συστήματος (χώροι-υλικά), 2)  την λειτουργικότητα, ήτοι τους πόρους με τους οποίους εξασφαλίζει την ομαλή διεκπεραίωση διαδικασιών και 3) την ροή, δηλαδή την διάχυση της προς επεξεργασία πληροφορίας.

Αυτό τι απαιτεί; Απλά,  η διαχείριση της ασφάλειας να μην εντυπώνεται σε ένα κομμάτι χαρτί, γνωστό και ως  “σχέδιο ασφαλείας” ομού με τα λοιπά επιφανειακώς συμπαρομαρτούντα στοιχεία. Αλλά, να ενσωματωθεί/μεταδοθεί/διαχυθεί, ως διαρκής υπαρκτή επίγνωση και αποκτηθείσα ικανότητα στον κύριο κορμό του συστήματος. το ανθρώπινο δυναμικό.

Πως; Μα είπαμε, με την τέχνη της πειθούς (Ρητορική). Αργά (διαφορά αντιληπτικότητάς  ατόμου από άτομο), πιθανόν βασανιστικά ως διαδικασία (διαφορετικότητα θέασης δεδομένων), αλλά σε βάθος χρόνου (ένταση και έκταση), δηλαδή σε όλη την διάρκεια του κύκλου ζωής του επιχειρείν, η απόδοση επένδυσης είναι μετρήσιμη, ορατή και προπάντων κερδοφόρα.

Οι “συμπεριφορές ασφαλείας” των ατόμων όπως και η απόδοση στην εργασίας τους, επηρεάζονται από τρεις πρωταρχικούς καθοριστικούς παράγοντες: 1) δηλωτικές γνώσεις, σχετικά με την ασφάλεια (π.χ. γνώση των κανονισμών και διαδικασιών ασφαλείας), 2) διαδικαστικές γνώσεις και δεξιότητες, (π.χ. συμπεριφορικές δεξιότητες αυτοδιαχείρισης για την προαγωγή της ασφάλειας στον χώρο εργασίας) και 3) κίνητρα, για την εσαεί διατήρηση της απαιτούμενης συμπεριφοράς. Η τέχνη της πειθούς αργά, βασανιστικά ως διαδικασία αλλά σε βάθος χρόνου, τροφοδοτεί το ανθρώπινο δυναμικό με:

• Παροχή βασικών γνώσεων και υποβοήθησης ανάπτυξης των κριτικών δεξιοτήτων τους, ώστε να γίνει αντιληπτή από κάθε άποψη, η στρατηγική διαχείρισης του επιχειρηματικού κινδύνου, της πρόληψης απωλειών και της ασφάλειας.
• Ανάπτυξη της προσωπικότητας ενός εκάστου των εργαζομένων, με την μετατροπή της παρεχόμενης βασικής γνώσης, σε μια υψηλού επιπέδου συμμετοχική δράση διαχείρισης συμβάντων.
• Καθίσταται αποτελεσματικό το ανθρώπινο δυναμικό, στην ερμηνεία των δεικτών διαφόρων πιθανώς κρυπτογενών “αιτιών” πρόκλησης προβλημάτων και κινδύνων, στο επιχειρηματικό περιβάλλον.
• Θα διδαχθούν το πως να είναι αποτελεσματικοί, προκειμένου να είναι σε θέση να προσδιορίζουν το αίτιο των προβλημάτων, απωλειών και κινδύνων τους οποίους αντιμετωπίζουν ή θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, με έξυπνο σχεδιασμό, καλή οργάνωση, αποτελεσματική ηγεσία και έλεγχο, προσαρμοσμένα όμως στο εργασιακό τους περιβάλλον.
• Θα είναι σε θέση να προσδιορίσουν όλες τις πτυχές της διαχείρισης κινδύνου, απωλειών και ασφαλείας, και πως επηρεάζουν το είδος της επιχείρησής
• Τους κανονισμούς/πρόνοιες οι οποίες ισχύουν για την διαχείριση των δραστηριοτήτων της επιχείρησης ώστε να συμμορφώνονται με την Εθνική και Ευρωπαϊκή νομοθεσία,
• Τις ενέργειες στις οποίες πρέπει να προβούν, σε περίπτωση που ορισμένες δραστηριότητες βρίσκονται σε μη συμμόρφωση με αντίστοιχες κείμενες διατάξεις.
• Οι αναβάθμιση των δεξιοτήτων των εργαζομένων εις τριπλούν: αποτελεσματικοί διαχειριστές, λύτες προβλημάτων και ελεγκτές κινδύνου.
• Να υπάρχει μετρήσιμη επίτευξη αποτελεσματικότητος και όχι απλώς να καθίστανται αποτελεσματικοί διαχειριστές, επικεφαλείς, ηγέτες, οικοδόμοι σχέσεων, υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων, επίλυσης προβλημάτων, δεινοί διαπραγματευτές, φύλακες εταιρικών πόρων, εκπρόσωποι επιχειρήσεως, υπεύθυνοι διάχυσης πληροφοριών, όμως πάντοτε σκεπτόμενοι και ενεργώντας ως επιχειρηματίες.
• Πλήρη κατανόηση του αντικειμένου το οποίο σχετίζεται με την διαχείριση της απώλειας, του επιχειρηματικού κινδύνου και ασφάλειας καθώς και τις απαιτούμενες οργανωτικές και διαχειριστικές δεξιότητες και ικανότητες στον αντίστοιχο οργανωτικό τομέα.
• Την σε βάθος ικανότητα ανάλυσης (το γιατί), το οποίο σχετίζεται με τον έλεγχο του επιχειρηματικού κινδύνου, την αποφυγή ζημιών (απωλειών) και την προστασία κρίσιμων επιχειρηματικών απορρήτων.
• Την ικανότητα εφαρμογής των παρερχομένων γνώσεων επακριβώς και αναλυτικά, σε πραγματικές καταστάσεις.
• Ευχέρεια ενσωμάτωσης των γνώσεων οι οποίες αποκτήθηκαν στα πλαίσια της τεκμηρίωσης, στην διαδικασία ανάλυσης και αξιολόγησης κινδύνου της επιχείρησης. Καθίσταται έτσι πιο εύκολος και αποτελεσματικός ο εντοπισμός των δυνατών και αδύνατων επιχειρηματικών στοιχείων, καθορίζοντας ταυτόχρονα και τις τυχόν απαιτούμενες αλλαγές για βελτίωση της διαχείρισης του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και πεδίου.
• Η δυνατότητα ανάληψης περαιτέρω υπεύθυνου εταιρικού ρόλου/θέσεως στον σχεδιασμό, την οργάνωση, την διαχείριση και τον έλεγχο των λειτουργιών και αλλαγών όπως αυτές προκύπτουν, μιας επιχείρησης ασχέτως μεγέθους και δομής.
• Η δυνατότητα ανάπτυξης μικρής κλίμακος σχεδίου αντιμετώπισης κινδύνου.
• Η απόκτηση κρίσιμων δεξιοτήτων, απαραίτητων για την εφαρμογή της διαδικασίας λήψης υγιών επιχειρηματικών και προσωπικών αποφάσεων.
• Μετρήσιμες ποιοτικές και ποσοτικές δεξιότητες, συμπεριλαμβανομένης της ανάλυσης δεδομένων, της ερμηνείας και της αντίληψης πρόληψης φαινομένων.
• Δυνατότητα αποτελεσματικής αυτοδιαχείρισης του χρόνου, του σχεδιασμού και της συμπεριφοράς, των κινήτρων, των αλλαγών τόσο σε συλλογικό (επιχείρηση) επίπεδο, όσο και σε ανάπτυξη της ατομικής πρωτοβουλίας επ’ ωφελεία της επιχείρησης.
• Αυτογνωσία, ειλικρίνεια και ευαισθησία στη διαφορετικότητα όσον αφορά τους ανθρώπους, το πολιτιστικό τους υπόβαθρο και φυσικά τις επιχειρήσεις.
• Βελτίωση των προκυπτόντων τυχόν ευκαιριών αλλαγής διοικητικών πρακτικών σε όλα τα επίπεδα της επιχείρησης.
• Θεωρητικές και πρακτικές γνώσεις οι οποίες ενισχύουν την αυτοεκτίμηση του κάθε εργαζόμενου. Οι εργαζόμενοι, καθίστανται ικανοί να διαδραματίσουν ενεργό διαχειριστικό ρόλο στον έλεγχο της πρόληψης φαινομένων επιβλαβών για την επιχείρηση. Τα επιβλαβή φαινόμενα και οι συνέπειες τους προκαλούν επιπτώσεις και οι επιπτώσεις οδηγούν μαθηματικά σε απώλειες. Απώλειες, ισοδυναμούν με κόστος.
• Δυνατότητα επιβίωσης και προόδου στον ανταγωνιστικό τομέα του επιχειρείν καθορίζοντας το αποδεκτό επίπεδο διαχείρισης του επιχειρηματικού κινδύνου.
• Τεχνογνωσία για τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας με την εφαρμογή μόνο των πλέον οικονομικά αποδοτικών μέτρων, για τον περιορισμό των ζημιών από απώλειες.

Μέχρις τώρα (πιστεύω διακριτά και αντιληπτά) συνδέσαμε ή ζεύξαμε θεωρητικά και πραγματικά, ασύνδετες ή απέχοντας παρασάγγας, προσεγγίσεις/θεωρίες . Αυτό κατέστη δυνατόν με την χρήση της θεωρίας της ολοκλήρωσης σε συνδυασμό με την θεωρία της πολυπλοκότητας, (όχι, μην επιμένετε δεν τις αναλύω), χρησιμοποιώντας ως “πατητήρι” (βάση) την θεωρία των συστημάτων. Εν ολίγοις συνδυάσαμε αξιωματικά και κατ’ επιλογήν (στρίβειν δια του αρραβώνος), για την υποβοήθηση επίλυσης του οποτεδήποτε προκύπτοντος θέματος ασφαλείας στο υψηλότερο δυνατό γνωστικό, πρακτικό και επιχειρησιακό επίπεδο (Corporate Security & Loss Prevention Management), τις δήθεν “ανταγωνιστικές θεωρίες” οι οποίες αποδεικνύονται όχι και τόσο ασύμβατες[12] αλλά παράγουν έργο συνεργαζόμενες με την Επιστήμη (Θεωρία) της Ασφάλειας.

Προς επίρρωσιν των ισχυρισμών μου, ότι δηλαδή αυτά τα οποία γράφω “στέκουν” (είναι αληθή), επικαλούμαι:

• Τον Γερμανό φιλόσοφο Arthur Schopenhauer 1788-1860, ο οποίος είπε πως: “Όλη η αλήθεια περνάει μέσα από τρία στάδια. Πρώτον, γελοιοποιείται. Δεύτερον, της αντιτίθενται βίαια. Τρίτον, γίνεται αποδεκτή ως αυτονόητη”.
• Τον Αμερικανό φιλόσοφο Thomas Samuel Kuhn[13] 1922—1996, ο οποίος είπε πως: “Ο άνθρωπος που προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημα το οποίο ορίζεται από τις υπάρχουσες γνώσεις και τεχνικές δεν είναι απλά κάποιος ο οποίος κοιτάζει γύρω του. Ξέρει τι θέλει να επιτύχει και σχεδιάζει τα εργαλεία του και κατευθύνει τις σκέψεις του, ανάλογα”. Επιπρόσθετα συνεχίζει ο ίδιος, “υπάρχουν, καταρχήν, μόνο τρεις τύποι φαινομένων για τα οποία θα μπορούσε να αναπτυχθεί μια νέα θεωρία. Το πρώτο αποτελείται από φαινόμενα που ήδη εξηγούνται καλά από τα υπάρχοντα παραδείγματα, και αυτά σπάνια παρέχουν είτε κίνητρο είτε σημείο εκκίνησης για θεωρητική κατασκευή. Μια δεύτερη κατηγορία φαινομένων αποτελείται από εκείνα των οποίων η φύση υποδεικνύεται από τα υπάρχοντα πρότυπα, αλλά των οποίων οι λεπτομέρειες μπορούν να γίνουν κατανοητές μόνο μέσω περαιτέρω θεωρητικής μορφοποίησης. Αυτά είναι τα φαινόμενα στα οποία οι επιστήμονες κατευθύνουν την έρευνά τους τις περισσότερες φορές, αλλά αυτή η έρευνα στοχεύει στην μορφοποίηση των υφιστάμενων παραδειγμάτων και όχι στην εφεύρεση νέων. Μόνο όταν αυτές οι προσπάθειες μορφοποίησης αποτυγχάνουν, οι επιστήμονες συναντούν τον τρίτο τύπο φαινομένων, τις εμφανείς διαφορετικότητες[14], των οποίων χαρακτηριστικό είναι η επίμονη άρνησή τους να αφομοιωθούν με τα υπάρχοντα πρότυπα. Αυτός ο τύπος και μόνο δημιουργεί νέες θεωρίες. Τα παραδείγματα παρέχουν σε όλα τα φαινόμενα εκτός από τις διαφορετικότητες, μια θεωρητικά καθορισμένη θέση στο οπτικό πεδίο του επιστήμονα. Αλλά αν οι νέες θεωρίες καλούνται να επιλύσουν διαφορετικότητες σε σχέση με μια υπάρχουσα θεωρία, τότε η επιτυχημένη νέα θεωρία πρέπει κάπου να επιτρέψει προβλέψεις που είναι διαφορετικές από αυτές που προέρχονται από την προκάτοχό της”
• Τον μέγιστο[15] όλων (συμπεριλαμβανομένων των ανωτέρω) Έλληνα φιλόσοφο Σωκράτη 469-399 π.Χ, ο οποίος είπε πως: “Δεν μπορώ να διδάξω σε κανέναν τίποτα, μπορώ μόνο να τους κάνω να σκεφτούν.”

Επιβεβαίωση αυτού η δυνατότητα της μακροπρόθεσμης απόδοσης των τοπικών (τομεακών) υποσυστημάτων ασφαλείας του συστήματος, τα οποία αξιολογούνται με βάση τις ακόλουθες ιδιότητές τους, οι οποίες προκύπτουν από την συνένωση αφανώς ασύνδετων-όπως προαναφέρθηκε- στοιχείων/βραχιόνων διαφορετικών θεωριών και θέασης:

• Βιωσιμότητα: αναφέρεται στην ικανότητα του συστήματος να διατηρεί την παραγωγικότητος του στο διηνεκές του χρόνου, σε σχέση με τους μακροπρόθεσμους ευρύτερους κοινωνικο-οικονομικούς επιχειρηματικούς περιορισμούς. Η βιωσιμότητα των τομεακών συστημάτων μικρής κλίμακας, εξαρτάται από την προσβασιμότητα σε πόρους & τεχνολογίες.
• Σταθερότητα: εκφράζει την συνοχή της παραγωγής του προϊόντος (secure environment) του συστήματος ασφαλείας στο διηνεκές του χρόνου, κάτω από ένα δεδομένο σύνολο περιβαλλοντικών, οικονομικών και διαχειριστικών συνθηκών. Η διατήρηση της παραγωγής εκφράζεται ως η απόδοση στον χωρο-χρόνο, με εφαρμογή στρατηγικών μεταβλητών, σε επίπεδο διαχειριστικών αλλαγών (Change Management). Τα συστατικά της σταθερότητος, αποτελούν η αντίσταση και η ευστάθεια. Η αντίσταση περιγράφει την ικανότητα ενός οικοσυστήματος να αποφεύγει τις μεταβολές, όταν ένας συγκεκριμένος τύπος, συχνότητα ή μέγεθος διαταραχής επισυμβεί. Η ευστάθεια ή η ελαστικότητα, περιγράφει την ταχύτητα με την οποία ένα οικοσύστημα επιστρέφει στην προ της διαταραχής κατάσταση, αφού έχει ήδη υποστεί κάποια μεταβολή (αποδεκτός κίνδυνος) και αποτελεί το μέτρο της ικανότητας του οικοσυστήματος να απορροφά αλλαγές και να παραμένει ακόμη αμετάβλητο. Θεωρείται δηλαδή η ευστάθεια, ως η ικανότητα του οικοσυστήματος να διατηρεί την δομή του και το πρότυπο συμπεριφοράς του στην εμφάνιση μιας διαταραχής.

Αμφότερες, βιωσιμότητα και σταθερότητα έχουν δύο διαστάσεις: τον χρόνο και την διαταραχή.  Αυτές οι διαστάσεις αντίστοιχα έχουν στην συνέχεια δύο προεκτάσεις: την επιμονή και την αντοχή. Η επιμονή αναφέρεται στην τάση του επιχειρηματικού συστήματος να παραμένει το ίδιο κερδοφόρο στο διηνεκές του χρόνου, η δε αντοχή είναι η ικανότητά του να υπόκειται σε διαταραχή.

• Προσαρμοστικότητα: σχετίζεται με την ικανότητα του συστήματος να ανακάμψει από διαταραχές λόγω προβλημάτων προκληθέντων από εξωγενείς, ενδογενείς ή άλλους παράγοντες, κ.λπ. Η έννοια της προσαρμογής αποτελεί την βάση για την κατανόηση της φυσικής επιλογής λύσης, διότι αυτή συσχετίζει το περιβάλλον με τα χαρακτηριστικά ενός είδους κινδύνου. Ο όρος αναφέρεται τόσο στη διαδικασία, όσο και στα χαρακτηριστικά που προκύπτουν από τη διαδικασία αυτή. Η προσαρμοστικότητα πρέπει, (α) να καθιστά ένα οργανισμό ικανό, ώστε αυτός να χρησιμοποιεί καλύτερα τους πόρους του, (β) να παρέχει στον οργανισμό προστασία από τις περιβαλλοντικές κακουχίες και τις πιέσεις, (γ) να τροποποιεί τα τοπικά/τομεακά επιχειρηματικά περιβάλλοντα προς όφελος του οργανισμού, και (δ) να διευκολύνει την αναπαραγωγή (secure environment) δια πράξεων της κουλτούρας ασφαλείας.
• 

Η Επιστήμη της Ασφάλειας και τα πέριξ αυτής άλλα συστήματα (όχι μόνον τα αναφερθέντα) υποβοήθησης επίλυσης προβλημάτων, σχηματίζουν έμμεση συμβιωτική σχέση, αποτελώντας πόρους του ευρύτερου επιχειρηματικού οικοσυστήματος, δηλαδή σχέση υποχρεωτική και ουσιώδη. Η σχέση αυτή είναι εκείνη η οποία και αντιμετωπίζει την ετερογένεια στον χρόνο. Ετερογένεια στο χρόνο είναι οι αλλαγές οι οποίες συμβαίνουν στο επιχειρείν κάθε ώρα, κάθε ημέρα, κάθε εποχή, κάθε έτος και ακόμη-ακόμη, οι αλλαγές οι οποίες συμβαίνουν ως τμήμα της μακροπρόθεσμης κλιματικής αλλαγής (βεβαίως-βεβαίως).

Κάποιες από τις αλλαγές αυτές είναι σωρευτικές και κάποιες είναι κυκλικές. Για κάθε έναν συγκεκριμένο παράγοντα αλλαγής (δραστηριότητα ασφαλείας), υπάρχει η ανάγκη της ενημέρωσης και γνώσης για το πόσο γρήγορα η έντασή του μπορεί να μεταβληθεί μέσα στον χρόνο και πως οι αλλαγές μπορούν να επηρεάσουν ένα συγκεκριμένο οργανισμό, με βάση το μήκος της έκθεσής του και τα όρια ανοχής του. Ως ένας από τους θεμελιωτές του σύγχρονου management, ο ορισμός του Henri Fayol, όσον αφορά τις “δραστηριότητες ασφάλειας” περιστρέφονται σαφώς γύρω από τον οργανισμό (μονάδα ανάλυσης), δηλαδή σημαίνουν: “Προστασία περιουσίας και προσώπων από όλες τις κοινωνικές διαταραχές που ενδέχεται να θέτουν σε κίνδυνο την πρόοδο, ακόμη και τη ζωή της επιχείρησης. Είναι, σε γενικές γραμμές, όλα τα μέτρα που παρέχουν στην επιχείρηση και στο προσωπικό την απαιτούμενη ηρεμία”.

Από στατικά στοιχεία προκύπτει ότι οι  περισσότερες από τις μισές επιχειρήσεις σήμερα, δεν έχουν σχέδιο διαχείρισης κινδύνων – τι πρέπει να κάνουν για να διαχειρισθούν μια έκτακτη ανάγκη (κρίση) – και πολλές που έχουν, δεν το επικαιροποιούν. Ακόμη λιγότερες επιχειρήσεις και οργανισμοί έχουν ενσωματώσει σχέδια ολοκληρωμένης διαχείρισης[16](management) επιχειρηματικής ασφάλειας και πρόληψης απωλειών  (Corporate Security and Loss Prevention Management)  για την προστασία των εγκαταστάσεων τους,  του επιχειρείν τους και των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτές.

Η πρόκληση είναι διπλή. Η πρώτη πρόκληση είναι να γίνει κατανοητό ότι κάτι πρέπει να γίνει, δηλαδή να γίνει κατανοητή η ανάγκη αλλαγής των υπαρχόντων και σε εφαρμογή επιχειρηματικών μοντέλων διαχείρισης,.  Αυτό περιλαμβάνει την αλλαγή νοοτροπίας, την οικοδόμηση εσωτερικής συναίνεσης και την στήριξη των ανώτερων διοικητικών στελεχών και της εργοδοσίας. Η δεύτερη πρόκληση είναι η εκπόνηση και η εφαρμογή αποτελεσματικού, ολοκληρωμένου και προσαρμοσμένου στο ιδιαίτερο περιβάλλον  ειδικού σχεδίου διαχείρισης Εταιρικής Ασφάλειας και Πρόληψης Απωλειών. Το σχέδιο αυτό υποστηρίζεται από τρία αμοιβαία και αλληλένδετα στοιχεία:

• μέτρα φυσικής ασφάλειας (Physical Security Measures), που καλύπτουν εργοδοτούμενους, υλικά και τεχνολογίες για εσωτερική και εξωτερική προστασία.
• επιχειρησιακές διαδικασίες (Operational Procedures), αυτές oι λειτουργικές διαδικασίες είναι η ψυχή οποιουδήποτε οργανισμού – καλύπτουν τον τρόπο λειτουργίας της εγκατάστασης σε καθημερινές εργασίες, όπως αλλαγές βάρδιας, παραδόσεις, προγράμματα συντήρησης, διαφύλαξη ευαίσθητης πληροφορίας, κ.ο.κ.
• πολιτικές (Policies), Οι πολιτικές διευκρινίζουν ποιος κάνει τι και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την πρόληψη ενός συμβάντος ή τι γίνεται εφόσον επισυμβεί, προκειμένου να μετριαστούν οι επιπτώσεις και να διασφαλιστεί η συνέχιση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.

 

Η βασική πρόκληση για την εφαρμογή του σχεδίου είναι να γίνει το μέγιστο αναγκαίο για την διασφάλιση της ασφάλειας της επιχειρηματικής εγκατάστασης και των κρίσιμων περιουσιακών στοιχείων της, χωρίς να παρεμποδίζεται η καθημερινή διαδικασία. Δεν υπάρχει όφελος εάν το σχέδιο εφαρμόζει δρακόντεια μέτρα ασφάλειας και εάν είναι τόσο περιοριστικά που η εγκατάσταση δεν μπορεί να λειτουργήσει κανονικά ή εάν οι εργοδοτούμενοι που υποτίθεται ότι προστατεύονται, αισθάνονται ότι απειλούνται από αυτά. Ομοίως, δεν έχει νόημα να θεσπίσουμε εξαιρετικά ακριβά μέτρα ασφάλειας εάν: α) το κόστος δεν μπορεί να δικαιολογηθεί &   β) τα μέτρα δεν δικαιολογούνται ή και τα δύο.

Το σημαντικότερο όμως είναι η διαχείριση των μη καθημερινών έκτακτων συμβάντων, τα οποία ελλιπώς ή χωρίς την δέουσα σοβαρότητα ή με λάθος εκτίμηση αντιμετωπιζόμενα, προκαλούν απώλειες ή/και τραγωδία.  Επομένως η έκφραση, διαχείριση έκτακτης ανάγκης, (διαχείριση κρίσης- Crisis Management), προσδιορίζει την συντονισμένη και καλά οργανωμένη προσπάθεια με στόχο τον Περιορισμό (Mitigation), την Ετοιμότητα (Readiness), την Αντίδραση (Reaction), και την Ανάκαμψη (Recovery) από την καταστροφή ή τις απώλειες (Consequences – Impacts). Οι παραπάνω έννοιες αντιστοιχούν στις τέσσερις επί μέρους φάσεις διαχείρισης έκτακτης ανάγκης και των αποτελεσμάτων της (καταστροφή-Disaster), συνθέτοντας τον κύκλο των βασικών αρχών της ολοκληρωμένης διαχείρισης καταστροφής. Κάθε φάση είναι συνδεδεμένη με την επόμενη ή προηγούμενη. Δραστηριότητες της μιας φάσης είναι δυνατόν να συμπλέκονται με δραστηριότητες της προηγούμενης. Από την ετοιμότητα π.χ. όταν συμβεί καταστροφή περνάμε ολοταχώς στην φάση της αντίδρασης. Η αντίδραση οδηγεί στην ανάκαμψη σε διαφορετικό χρόνο για κάθε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, εξαρτώμενη η ανάκαμψη από το μέγεθος και το είδος του συμβάντος. Παρομοίως η ανάκαμψη βοηθά στην ελαχιστοποίηση απωλειών, ενεργοποιώντας σχεδιασμό πρόληψης και μείωσης πιθανοτήτων μελλοντικής καταστροφής.

Στο προηγούμενο άρθρο σημειώσαμε ότι η κρίσιμη επιχειρηματική πληροφορία & το κεφάλαιο γνώσης, δεν είναι σαν τους άλλους εταιρικούς πόρους πχ γη, εργασία, επενδυθέντα χρήματα. Βασίζονται στις δεξιότητες τις οποίες οι εργαζόμενοι (ο διατέμνων αφανής πόρος) μοιράζονται μεταξύ τους, προκειμένου να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητα του επιχειρείν, δηλαδή βασίζονται σε άυλα στοιχεία, τα οποία αποτελούν το συγκριτικό πλεονέκτημα του επιχειρείν έναντι των οιονδήποτε ανταγωνιστών. Ο συγκεκριμένος κρίσιμος επιχειρηματικός πόρος, προσεγγίζεται (υποκλέπτεται) εφαρμόζοντας και μεθόδους  κοινωνικής μηχανικής. Η κοινωνική μηχανική, είναι ένα σύνολο μεθόδων με τις οποίες ένα άτομο ή μια ομάδα ατόμων χειραγωγούνται για να παρέχουν πρόσβαση σε ορισμένες πληροφορίες ή να εξωτερικεύσουν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά.

Πρώτος “κοινωνικός μηχανικός” της ιστορίας θα μπορούσε να θεωρηθεί ο Πλάτωνας, εξαιτίας της περίφημης Πολιτείας του, την οποία συνέγραψε περίπου πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Αλλά δεν είναι τα προηγούμενα ο κύριος λόγος που ονομάζουμε τον Πλάτωνα “κοινωνικό μηχανικό”. Ο πραγματικός λόγος είναι ότι ο φιλόσοφος, ήταν τελικά αρκετά σοφός για να παραδεχτεί ότι οι ιδέες του έπρεπε για να λειτουργήσουν, να βασιστούν σε ένα ψέμα, σε μια απάτη, στο περίφημο “γενναίον ψεύδος“.

Ο πρώην εγκληματίας υπολογιστών και αργότερα σύμβουλος ασφαλείας πληροφορικών συστημάτων Κέβιν Μίτνικ (6/10/1963) διέδωσε τον όρο “κοινωνική μηχανική”, επισημαίνοντας ότι είναι πολύ ευκολότερο να ξεγελάσεις κάποιον να δώσει έναν κωδικό πρόσβασης για ένα σύστημα, από το να προσπαθήσεις να τον σπάσεις.

Οι μέθοδοι κοινωνικής μηχανικής είναι πολυάριθμες και οι άνθρωποι που τις χρησιμοποιούν είναι εξαιρετικά έξυπνοι και προσαρμόσιμοι. Αυτή η τεχνική εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη φύση για να χειραγωγήσει και να αποκτήσει ευαίσθητες πληροφορίες, πείθοντας τους ανθρώπους να τις αποκαλύψουν, χρησιμοποιώντας εξαιρετικές δεξιότητες επικοινωνίας.

Έτσι, προσδιορίσθηκαν πέντε (5) μοντέλα πειθούς, με βάση: την απλότητα, το ενδιαφέρον, την ασυμφωνία, την εμπιστοσύνη και την ενσυναίσθηση. Είναι βασικοί παράγοντες προδιάθεσης προς εκμετάλλευση οι οποίοι σε συνδυασμό με την απληστία, το ιδιοτελές συμφέρον, την ενοχή ή την άγνοια συνιστούν το πλαίσιο επιθέσεων κοινωνικής μηχανικής.

Άλλο συνθετικό στο σύστημα ασφαλείας, είναι η έννοια του εγκλήματος λευκού κολάρου. Έννοια η οποία διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τον Edward Alsworth Ross το 1907. Περίπου 30 χρόνια αργότερα, η ορολογία και το ακριβές  πλαίσιο το οποίο αφορά την εν λόγω εγκληματική συμπεριφορά (Security risk) με την ονομασία  “έγκλημα του λευκού κολάρου”  προσδιορίσθηκε από τον  Edwin H. Sutherland.

Ο Sutherland , επινοώντας τον όρο, όρισε το έγκλημα του λευκού κολάρου ως “. . . . ένα έγκλημα που διαπράχθηκε από πρόσωπο το οποίο χαίρει σεβασμού και υψηλής κοινωνικής  αποδοχής λόγω της επαγγελματικής του θέσεως.”  Για τον Sutherland, η κατηγορία των εγκληματιών του λευκού κολάρου περιλαμβάνει “διευθυντές επιχειρήσεων και στελέχη”.

Από στοιχεία το έγκλημα του λευκού κολάρου (όπως έχει καθιερωθεί διεθνώς ως ορολογία), διαπράττεται από εκείνους οι οποίοι κατέχουν ηγετικές/διευθυντικές θέσεις σε επιχειρήσεις και οργανισμούς. Εκμεταλλεύονται την θέση ισχύος τους και την εξ’ αυτής απορρέουσα εμπιστοσύνη των τρίτων παραβιάζουν τον νόμο, προκειμένου να μεγιστοποιήσουν την προσωπική τους δύναμη ή/και πλούτο.

Όπως και τα άλλα είδη εγκλήματος, το έγκλημα του λευκού κολάρου ασκείται αδιακρίτως φύλλου, κινήτρων  και τρόπων. Τα άτομα τα οποία κατέχουν διευθυντικές ή ηγετικές θέσεις οποιουδήποτε επιπέδου σε οργανισμούς, έχουν πάρα πολλές ευκαιρίες να εμπλακούν σε εγκλήματα λευκού κολάρου, με μικρή πιθανότητα να συλληφθούν. Ανεξάρτητα όμως από τον τρόπο με τον οποίο ορίζεται το έγκλημα του λευκού κολάρου οι παραβάτες αυτής της κατηγορίας, διαφέρουν από τους “παραβάτες του δρόμου” όσον αφορά το κοινωνικό τους υπόβαθρο, τα δημογραφικά χαρακτηριστικά τους καθώς επίσης και τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά τους. Η πιο σημαντική όμως διαφορά μεταξύ των ευκαιριών για εγκλήματα λευκού κολάρου και τα άλλα είδη εγκλήματος, είναι ότι οι παραβάτες του λευκού κολάρου έχουν νόμιμη πρόσβαση στους στόχους τους.  Αυτή η πρόσβαση σχεδόν πάντα προκύπτει από τον επαγγελματικό ρόλο ή την θέση του δράστη μέσα σε επιχειρηματικό σχήμα οποιασδήποτε μορφής, ιδιωτικό ή δημόσιο.

Παραθέτω συμπληρωματικά, ότι η νοήμονα πληροφορία (βασική μονάδα του συστήματος) έχει ή μπορεί να έχει πολλές γωνίες/πλευρές θέασης ή ερμηνείας, αλλά ολόκληρη η επιστημονική κοινότητα συμφωνεί στα παρακάτω σημεία:

• “Είναι ο ρόλος της νοήμονος πληροφορίας να εξάγει (παράξει) βεβαιότητα από την αβεβαιότητα και να διευκολύνει την λήψη συνεκτικής απόφασης σε ένα ασυνάρτητο περιβάλλον” Betts, Richard K. “Analysis, War, and Decision: Why Intelligence Failures Are Inevitable.” World Politics 31, no. 1 (October 1978): 61–89.
• Ως σύστημα με κινητήρια δύναμη παρούσα, παρέχει λειτουργία στήριξης σε τεκμηριωμένες αποφάσεις σχετικά με το τι πρέπει να κάνει, πώς να το κάνει και τι να ψάξει, για να αξιολογήσει πόσο καλά ή άσχημα λειτουργεί η στρατηγική της επιχείρησης.
• Οτιδήποτε από οποιαδήποτε πηγή το οποίο υποβοηθά την διαδικασία λήψης αποφάσεων. (Warner, 2009; pp. 16-17; and Treverton, 2002).
• Ως τελικό προϊόν είναι ο προσδιορισμός των σχέσεων μεταξύ δεδομένων, στοιχείων & και των τάσεων τους.
• Είναι αφ’ εαυτής διαδικασία διαχείρισης απόδοσης.. Διαδικασία η οποία συνδέει τους ανθρώπους και τις θέσεις εργασίας με την στρατηγική και τους στόχους του οργανισμού.
• Ως υποστηρικτική λειτουργία καθοδηγείται από τις ανάγκες και τις προτεραιότητες των ατόμων και της επιχείρησης.
• Δρα συμπληρωματικά και παράλληλα με το ισχύον πλαίσιο-καθεστώς ασφαλείας της Εταιρείας, συνιστώντας αμφότερα, την συνεχή διαμόρφωση της ασφάλειας.
• Συνιστά (ως προϊόν) ένα βασικό σύνολο Εννοιών, Αρχών, Ορολογιών, Τεχνολογιών και Οργανωτικών Διαδικασιών.

Κλείνοντας να παραθέσω επιπλέον κερκόπορτες του συστήματος ασφαλείας όπως οι κρυφές μορφές επιχειρηματικής δολιοφθοράς από εργαζόμενο:

–Δολιοφθορά χρόνου:  αναβλητικότητα, μη τήρηση προθεσμιών, είναι αργά για οτιδήποτε, πολυλογία, μεγάλη διάρκεια διαλλείματος για γεύμα, εργάζονται πολύ συχνά ως αργά  (αυτό δεν είναι το σύμβολο της αφοσίωσης των εργαζομένων, είναι σημάδι ενός εργαζομένου με πρόβλημα διαχείρισης χρόνου), σπαταλά το χρόνο του καθενός με βαρετές και άσκοπες συναντήσεις, παρατεταμένα  “παίζει” στον υπολογιστή, δεν σέβεται τον χρόνο των άλλων ανθρώπων.

-Δολιοφθορά υλικών: κατάχρηση κεφαλαίων της εταιρείας (τα χρήματα είναι πράγματα), λάθος αρχειοθετήσεις  και συνεχή κατάχρηση των οπτικοακουστικών μέσων & εξοπλισμού σπαταλώντας τα πάντα, από χαρτί έως  την βενζίνη, τον “δανεισμό” πραγμάτων από κάποιο άλλο εργαζόμενο χωρίς άδεια, “τοποθετώντας κατά λάθος” πράγματα, κλπ.

-Δολιοφθορά χώρου: καταλαμβάνει περισσότερο χώρο από ό,τι είναι απαραίτητο μη κατανοώντας  ότι κάθε τετραγωνικό έχει μια αντίστοιχη τιμή, καταλαμβάνει δια της φυσικής του παρουσίας τον χώρο άλλων υπαλλήλων, καθιστά κάθε χώρο (ντουλάπι, κλπ.) λιγότερο επιθυμητό από όταν άρχισε η χρήση του ή χρησιμοποιεί  ένα χώρο για ανάρμοστη δραστηριότητα.

–Δολιοφθορά πληροφορίας: αποτρέπει από συναντήσεις ή αποκρύπτει συναντήσεις εταιρικές από πρόσωπα λήπτες αποφάσεων, δεν απαντά σε εταιρικά μηνύματα ή δεν επιστρέφει εταιρικές κλήσεις λέγοντας απλά ‘επικοινωνήστε μαζί μου’ αντί να τα προωθήσει κατάλληλα, παρακρατά ζωτικής σημασίας πληροφορίες, ‘ξεχνά΄ να ενημερώσει τρίτους προκειμένου να επιτευχθούν αποτελέσματα, παραπληροφορεί ΄κατά λάθος’, μεταφέρει ανακρίβειες σχετικά με κάποιο βιογραφικό ή αίτηση εργασίας, αποκρύπτει πληροφορίες από αγοραστές ή προμηθευτές, κλπ.

Μέσα στον ορισμό ή την έκφραση “διαχείριση ασφάλειας” εμπεριέχεται μια σειρά ζητημάτων τα οποία απαιτούν διεπιστημονικές προσεγγίσεις. Μια τέτοια προσέγγιση (μοντέλο) που πιθανόν φαίνεται να ταιριάζει είναι το μοντέλο “APT”  του Manunta,  που υποστηρίζει ότι η ασφάλεια είναι η λειτουργία μόνον τριών στοιχείων: του περιουσιακού στοιχείου (Α), ενός προστάτη (P) και μιας απειλής (T). Με μαθηματικά, αυτά τα τρία συστατικά για οποιαδήποτε κατάσταση (Si) μπορούν να εκφράσουν την ασφάλεια (S) ως εξής: S = f(A, P, T) Si. Αυτό το μοντέλο, είναι χρήσιμο για την ελαχιστοποίηση του προβλήματος ασφαλείας με την κατάτμηση του συστήματος, μέχρι τα βασικά συστατικά του τα οποία έχει ήδη προκαθορίσει. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα στοιχεία τα οποία συνθέτουν το μοντέλο ΑRT είναι πιθανό να καθορισθούν (ερμηνευθούν) διαφορετικά ανάλογα με το ποιος καθορίζει και πότε τα καθορίζει.

Είναι άραγε έτσι ή μήπως ισχύει αυτό που ο θυμόσοφος λαός λέει: “Στραβός στραβόν οδήγαγε κι ηύραν κι οι δυο το βράχο”.

[1] Έχω την χαρά και τιμή να γνωρίζω “προσωπικότητες” του χώρου, οι οποίες με τιμούν (;) με την  φιλία τους. Πιστεύω ανιδιοτελώς; Όπερ έδει δείξαι.

[2] Οι περί την ασφάλεια τυρβάζοντες, είμαστε μια μεγάλη οικογένεια. Εξ επαγωγής λοιπόν, συγγενείς.

[3] Ο στρεβλός, έχει ετυμολογική συγγένεια με το επίθετο στραβός.

[4] Στρεβλό πολύγωνο, είναι κάθε πολύγωνο στο οποίο μία τουλάχιστον κορυφή ανήκει σε άλλο επίπεδο από αυτό που σχηματίζουν οι υπόλοιπες.

[5] “Νόμο της Αντίφασης”, Πλάτωνος, Πολιτεία. Είναι αδύνατο κάτι να ισχύει και να μην ισχύει ταυτόχρονα.

[6] Business Espionage Controls & Countermeasures Association www.BECCA-online.org

[7]“Πράσσειν άλογα” είναι αρχαία ελληνική έκφραση. Προέρχεται εκ του ενεργητικού απαρέμφατου του ρήματος “πράττω” ή/και “πράσσω” (τα δύο τ, αντικαθίστανται στα αρχαία και από δύο σ), που είναι το “πράττειν” ή/και “πράσσειν” και του “άλογο” το οποίο είναι ουσιαστικά, το ουσιαστικό “λόγος”=λογική (σε μία από τις έννοιες του) με το α στερητικό μπροστά. Α-λογο=παράλογο =Πράσσειν άλογα.

Πηγή: https://www.thessalonikiartsandculture.gr

[8] Troy, T. (1991). “The Correct Definition of Intelligence” International Journal of Intelligence and

Counterintelligence 5(4):433-54

[9] https://www.securitymanager.gr/o-tritosdromos/

[10] Ο όρος security προέρχεται από το λατινικό se-curus, από το cura το οποίο σημαίνει “φροντίδα”.

[11] Ένα γενικό σχέδιο ασφαλείας είναι το έγγραφο το οποίο οριοθετεί την φιλοσοφία ασφαλείας, τις στρατηγικές, τους στόχους, τα προγράμματα και τις διαδικασίες. Είναι το σχέδιο-οδηγός το οποίο χρησιμοποιείται  για την καθοδήγηση της ανάπτυξης και της κατεύθυνσης του οργανισμού στους προαναφερθέντες τομείς κατά τρόπο ο οποίος συνάδει με το συνολικό επιχειρηματικό σχέδιο της εταιρείας. Παρέχει επίσης μια λεπτομερή περιγραφή των κινδύνων και των σχεδίων μετριασμού τους,  κατά τρόπο αντίστοιχο ενός πενταετούς επιχειρηματικού σχεδίου.

[12] Ronald L. Akers and Christine S. Sellers 2013. Student Study Guide for Criminological Theories: Introduction, Evaluation, Application Sixth Edition. Methodist University. New York, OXFORD UNIVERSITY PRESS 2013.

[13]The Structure of Scientific Revolutions second edition enlarged. International    Encyclopedia of Unified Science.  The University of Chicago, VIII p 77.

[14] Η επισήμανση είναι του γράφοντος.

[15] Ενδεικτικό της σημασίας του για την παγκόσμια φιλοσοφία, είναι ότι όλοι οι Έλληνες φιλόσοφοι πριν από αυτόν, ονομάστηκαν Προσωκρατικοί.

[16] Ο Fayol ισχυρίσθηκε ότι το management ως δραστηριότητα  διαιρείται σε πέντε (5) κύριες λειτουργίες: προγραμματισμός, οργάνωση, διοίκηση, συντονισμός και έλεγχος.