Η Ιδιωτική Ασφάλεια ως “σκανδάλη” ενεργοποίησης σημαντικών εξελίξεων

Οι αλλαγές που έρχονται συνολικά για το κλάδο της ασφάλειας και η θέση του Συμβουλίου της Ευρώπης και των εθνικών νομοθεσιών σε συνδυασμό με τη διαχρονικά διαπιστωμένη ουσιαστική συμβολή του ιδιωτικού τομέα ασφάλειας στη δημόσια δύναμη θα πυροδοτήσουν σημαντικές εξελίξεις.

Toυ Σπυρίδωνος Μιχ. Κυριακάκη
Short Term Security Senior Executive, Security Management tutor και ε. τ μέλος του Ακαδημαϊκού Επιτελείου, Hellenic MPSOTC/ Επικεφαλής Ασφαλείας και Προγραμμάτων Επιμόρφωσης Security Management & Managing στο Ελληνικό Ινστιτούτο Διαχείρισης Κρίσεων Και Καταστροφών/ Εκπαιδευτής BECCA (Business Espionage Controls and Counter Measures Association)/Συγγραφέας και εισηγητής διεθνώς (μαζί με τον κ. Αν.Γερασιμάτο) της «Στρατηγικής στην Private Security Industry».

“Το λεγόμενο Security ως εξατομικευμένη ασφάλεια, (δηλαδή προσαρμοζόμενο μέτρο προληπτικής αποτροπής, σε πρώτο επίπεδο, απειλητικών συμβάντων, που να  ταιριάζει σε κάθε περίπτωση και σε κάθε «στόχο») θα δημιουργείτο νομοτελειακά , αν δεν είχε επαναανακαληφθεί ! Διότι τα πρώτα μέτρα ασφαλείας, στην ιστορία, ήταν ιδιωτικά και παρέμεναν τα μοναδικά, όσο η κοινωνκή αντίδραση ήταν ασθενής. Εξακολούθησαν όμως να παραμένουν σε συμπληρωματική μορφή προστασίας και στη λεγόμενη αστυνομευόμενη κοινωνία ή στις κοινωνίες με αστυνομικό θεσμό”

Η σύσταση που άνοιξε το δρόμο

Το 1987, το Συμβούλιο της Ευρώπης εξέδωσε την υπάριθμόν (87)/ 19, σύσταση*: COUNCIL OF EUROPE–COMMITTEE OF MINISTERS RECOMMENDATION, με την οποία παρότρυνε τις κυβερνήσεις των χωρών μελών του, να εμπλέξουν τον ιδιωτικό τομέα, στην αντεγκληματική πολιτική (πρόληψη εγκλήματος). Συγκεκριμένα στο Τμήμα V : Συνιστάται στις κυβερνήσεις των κρατών μελών, να θεσπίζουν να αναθεωρούν και εάν χρειάζεται να συμπληρώνουν κανονισμούς που διέπουν την αρχική έγκριση, περιοδικά, για την αδειοδότηση και τακτική επιθεώρηση, από τις δημόσιες αρχές, των ιδιωτικών εταιρειών που παρέχουν υπηρεσίες ασφαλείας. Να ενθαρρύνουν το επάγγελμα να υιοθετήσει τους δικούς του κανονισμούς. Σε περιπτώσεις που οι εταιρείες αυτές προμηθεύουν προσωπικό, να καθορίζουν ελάχιστα πρότυπα, προβλέποντας ότι αυτό το προσωπικό θα φοράει στολή διαφορετική από αυτή της αστυνομίας.
Επίσης θα φέρει ταυτότητα και άλλα πιστοποιητικά έγγραφα. Το συγκεκριμένο προσωπικό, θα πρέπει να έχει επαρκή κατάρτιση, συμπεριλαμβανομένης της βασικής κατανόησης του ποινικού δικαίου και των τεχνικών επιτήρησης και ασφάλειας. Θα γίνεται μνεία των δικαιωμάτων, υποχρεώσεων και ευθυνών αυτού του προσωπικού, όπως και των κανόνων κατάλληλης συμπεριφοράς, ιδίως έναντι του κοινού. Θα ενθαρρύνονται οι θετικές σχέσεις μεταξύ της αστυνομίας και των εταιρειών επιτήρησης και ασφάλειας, ότι, εντός των ορίων των δραστηριοτήτων τους, οι τελευταίοι (ΙΕΠΥΑ) και ιδιωτικό προσωπικό ασφαλείας μπορούν να βοηθήσουν τους πρώτους (Αστυνομικές Αρχές) στην πρόληψη του εγκλήματος…».·

Τα οφέλη και προβλέψεις για τον ιδιωτικό τομέα  που επαληθεύτηκαν

Η συγκεκριμένη «Σύσταση» βασίστηκε στην ακόλουθη λογική και ιστορική αλήθεια, ότι δηλαδή, η εξατομικευμένη ανά «στόχο» και περίσταση, φύλαξη, είναι αποτελεσματική. Πράγματι σε ένα περιβάλλον απειλών και κινδύνων εξελισσόμενων διαρκώς προς το συνθετότερο, η εξατομικευμένη προστασία θα ήταν το μέλλον της αποτελεσματικότητας, στην ασφάλεια στη σφαίρα της εμπιστοσύνης, στην προστασία προσώπων, υποδομών και περιουσιών. Η εμπλοκή ιδιωτών στις συγκεκριμένες δραστηριότητες, θα υποβοηθούσε και θα απάλυνε σε πολύ μεγάλο βαθμό το έργο των αρμοδίων αρχών, που οι ίδιες οι αρχές, δεν θα μπορούσαν να αναλάβουν νομικά, ηθικά, οργανωτικά και δημοσιονομικά. Αλλά υπήρχε και ένας άλλος λόγος. Η αναγκαία συνέπεια, της εμπλοκής του ιδιωτικού τομέα στην περιστασιακή πρόληψη και όχι μόνο του εγκλήματος, θα ήταν η ανάπτυξη νέων οικονομικών δραστηριοτήτων (βιομηχανία της ασφάλειας) και εξόχως σημαντικού αριθμού νέων θέσεων εργασίας, αφού ως εκ της φύσης των παρεχόμενων υπηρεσιών, απαιτείται ένταση εργασίας. Επιπρόσθετα οφέλη, θα αποτελούσαν (και αποτέλεσαν) η εμφάνιση υποστηρικτικών δραστηριοτήτων, όπως ανάπτυξη τεχνολογίας ασφαλείας, προστασίας επικοινωνιών και πληροφοριών, εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης και νέες τάσεις στα μηχανικά, ηλεκτρολογικά μέσα προστασίας. Επιπλέον, συγκρότηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων, ίδρυση εκπαιδευτικών οργανισμών, ανάπτυξη εκπαιδευτικών εγχειριδίων, πιστοποιήσεις, συγκρότηση συνεδρίων, ανάγκη ειδικών επιμορφώσεων και άλλα συνεπαγόμενα και συνελκόμενα οφέλη, όπως και οι ίδιοι έχετε διαπιστώσει, μέχρι τώρα.

Η εξέλιξη του Security σε ευρωπαϊκό επίπεδο

Ως γνωστόν οι χώρες ανταποκρίθηκαν. Οι πιο πολλές, ανέπτυξαν τη σχετική νομοθεσία, στο πλαίσιο του εσωτερικού τους δίκαιου. Οι συγκεκριμένες νομικές ρυθμίσεις, εξελίχτηκαν, καθ΄όλο το μήκος της δεκαετίας, του ’90, αλλά και της πρώτης δεκαετίας του 2000 και αφορούσαν στις λειτουργίες εταιρειών παροχής υπηρεσιών ασφαλείας, των εξομοιουμένων ιδιωτικών δραστηριοτήτων και του ιδιωτικού προσωπικού ασφαλείας. Οι σχετικές διατάξεις, για τη Χώρα μας, περιλαμβάνονται στις υποχρεώσεις του άρθρου 4 του ν.3707/2008. Η αναγκαία συνεργασία αρμοδίων αρχών και ιδιωτικού προσωπικού ασφαλείας, ανιχνεύεται στο νόημα της διάταξης της παραγράφου 4 του άρθρου 1, του ελληνικού ν. 3707/ 2008 («Η άσκηση των ανωτέρω δραστηριοτήτων δεν θίγει τις αρμοδιότητες των κρατικών αρχών στους τομείς αυτούς»). Η προηγούμενη διατύπωση, δεν αποβλέπει μόνο στην περιχαράκωση των δικαιωμάτων της δημόσιας δύναμης, αλλά ηχηρά δικαιολογεί και νομιμοποιεί, την επέμβαση των αρμοδίων αρχών, αφού ειδοποιηθεί, εάν το περιστατικό ασφαλείας, που ενεπλάκη ιδιωτικό προσωπικό ασφαλείας, εξελιχθεί προς το δυσμενέστερο ή πρόκειται για προειδοποιητικά σημεία (πρόδρομα) επερχόμενης καταστροφής ή αμέσως μετά από αυτήν. Παράλληλα υποδηλώνει το δικαίωμα ειδοποίησης των κρατικών αρχών, από το ιδιωτικό προσωπικό, ασφαλείας σε περιστατικό Security και Safety και οι αρμόδιες κρατικές αρχές, εφαρμόζουν τον νόμο.

Δηλαδή αντίληψη «prima facie» από Security- Safety και ειδοποίηση αρμοδίων. Με αυτόν τον τρόπο οι Security – Safety προσφέρονται ως αξιόπιστοι μάρτυρες σε ετοιμότητα, δηλαδή αποβαίνουν μέρος των απαιτούμενων «facta probanda» αλλά και συμμετοχής στον εντοπισμό του σχετικού «corpus delicti», τους απαραίτητους δηλαδή όρους είτε διαζευκτικά είτε σε σύζευγμα, να κινητοποιηθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες και αρχές, για το περιστατικό ασφαλείας.

Την τελευταία δεκαπενταετία η εξέλιξη του «Security» ήταν και είναι αλματώδης, ιδίως στις εξειδικεύσεις και πολύ περισσότερο στην τεχνολογία της ασφάλειας, μέχρι και σε εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης. Εν τω μεταξύ κυοφορούνται μεγάλες αλλαγές, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως επισημαίνουμε στα επιλεγόμενα, του παρόντος.

Σήμερα και ιδίως στο εξωτερικό, έχουν ενσωματωθεί και περιληφθεί στο Security και θέματα προστασίας, Safety, ως επιπρόσθετου φίλτρου αρωγής στις επιβλέψεις του Τεχνικού Ασφαλείας (ΤΑ) και Ιατρού Εργασίας (ΙΕ). Το Security Management, αποτελεί πλέον την τελευταία εξέλιξη της επιστήμης του Management, μετά τον τελευταίο «σταθμό» του, που ήταν το Reengineering («Reengineering the Corporation. A manifesto for Business Revolution»/ Michael Hammer & James Champy/ 1993).

Η συμβολή της εξατομικευμένης ασφάλειας, στην πρόληψη της εγκληματικότητας, είναι αναμφίβολα πολλή μεγάλη. Όμως, ενώ η συγκεκριμένη σύσταση είναι σαφής, δεν αναδυόταν με ενάργεια, ο πραγματικός χαρακτήρας του Security και από τις εθνικές νομοθεσίες. Δηλαδή καθαρά και ανάγλυφα και σε σχέση με τις αρμόδιες κρατικές αρχές. Αν γινόταν, θα αποφεύγονταν παρερμηνείες και τριβές. Τα πράγματα για την εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα, στην αντεγκληματική πολιτική αλλά και από πλευράς οικονομίας (όπως προαναφέρθηκε) είχαν γίνει σωστά, αλλά δεν είχαν γίνει τα σωστά πράγματα. Δηλαδή έλειπε η στρατηγική ματιά και η σύσταση, που θα απάλειφε τις εξελικτικές τριβές, μεταξύ ιδιωτικής και δημόσιας δύναμης προστασίας, πριν προκύψουν. Και για το σημείο αυτό οι εγκληματολόγοι και οι security managers, δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Έπρεπε να «γράψουν, για να προστατεύσουν τους εργαζόμενους, από το να κλάψουν» .

Η αποκατάσταση της αξίας του Security και η ανάδειξη του μέσα από την εκπαίδευση

Συνακόλουθα τις πρώτες δύο δεκαετίες, η δημόσια δύναμη «φοβήθηκε grosso modo» μην αντικατασταθεί από το Security. Και η συγκεκριμένη προκατάληψη, υποδαύλιζε αρνητικές στάσεις σε απαξιωτικές ανταποκρίσεις προς το Security. Η απαξίωση ενεργούσε ως οπισθέλκουσα για τους εργαζόμενους στον κλάδο ιδιώτες, που μαζί με άλλους παράγοντες εργασιακούς, οικονομικούς, τους αποστερούσαν από προσδοκίες. Από πλευράς ανώτατης εκπαίδευσης, το θέμα αντιμετωπίστηκε ομοίως απαξιωτικά, με εξαίρεση τα Πανεπιστήμια UNISA της Νότιας Αφρικής και Μοντρεάλ Καναδά. Με αυτή τη χρονολογική σειρά, έβαλαν στα προγράμματά τους σπουδές στην αστυνομική επιστήμη και στο Security. Μέχρι τότε, τα μόνα ανώτατα ιδρύματα τέτοιων σπουδών, παρέμεναν οι σχολές αστυνομίας των χωρών. Λειτουργούσαν, με αυτόν τον τρόπο και ως «εξασφαλιστές» των μελλοντικά συνταξιούχων αστυνομικών, προκειμένου να έχουν μία «δεύτερη σταδιοδρομία» ως στελεχών στον ιδιωτικό τομέα της ασφάλειας. Οι αρμοδιότητες και η διοίκηση, είναι διαφορετικές.

Ο κρίσιμος ρόλος των εργαζομένων

Σε αυτό το κλίμα oι εταιρείες ξεκίνησαν να στοχεύουν μόνο στο κέρδος και να παραβλέπουν ουσιαστικά σημεία της «Σύστασης» αλλά και των νομοθεσιών. Το Security, αποτέλεσε λύση ανεργίας αλλά και μεγάλης εκμετάλλευσης. Οι όποιες ιεραρχικές εξελίξεις στο επάγγελμα, ήταν θέμα «αρεστότητας» και «μέσου». Οι εργαζόμενοι στερούνταν προσδοκιών. Εργαζόμενοι χωρίς προσδοκίες είναι αναποτελεσματικοί στη δουλειά τους («θέσφατο»). Τους στερείται το ανθρώπινο χαρακτηριστικό του «να νοιώθουν σπουδαίοι». Δεν νοιώθουν σπουδαίοι διότι δεν έχουν προσδοκίες. Συνέπεια η αρνητική ψυχολογία, με αντίκτυπο στην ευρύτερη συμπεριφορά και στα ενδιαφέροντα. Και ένας Security Officer με αρνητική ψυχολογία επαγγέλματος, δεν μπορεί να αποδώσει εργασιακά. Η ηττοπάθεια και η απογοήτευση, αποβαίνουν σε κύρια χαρακτηριστικά, ενώ η επένδυση στη γνώση από πλευράς εταιρειών και εργαζομένων, θεωρείτο ματαιότητα και δεν φταίνε οι εργαζόμενοι. Φταίνε οι εργοδότες, οι πελάτες, οι εγκληματολόγοι, οι security managers.Οι τελευταίοι επειδή δεν είχαν χρόνο να εισηγηθούν, δεν σκέφθηκαν, δεν «πρόκαναν». Και δεν χρειαζόταν παρά ένας μικρός «βηματισμός σκέψης». Πάνω στο ιστορικό των αστυνομικών θεμάτων στην Αρχαία Ελλάδα (π.χ. «Πολιτεία» του Πλάτωνα και «Αθηναίων Πολιτεία» Αριστοτέλη). Όταν ο φύλακας ήταν ειδικός στην ασφάλεια και προστασία αλλά και στην Άμυνα και έπρεπε να γνωρίζει το πλαίσιό των εργασιών όλων των δημιουργών της παραγωγικής τάξης, για να μπορέσει να τους προστατεύει αποτελεσματικά. Και οι άρχοντες-κυβερνήτες ήταν οι πραγματικοί φύλακες που σήμαινε ότι έπρεπε να γνωρίζουν καλά τα θέματα ασφάλειας και άμυνας και όχι να δίνουν κατευθύνσεις του τύπου..  «πάμε και ότι βγεί» ή «κάντε ότι κοιμάστε» Και ο βηματισμός σκέψης θα ξεκινούσε από την επισήμανση της απάντησης στο ερώτημα «από πότε» υποκινείται η δράση των μηχανισμών ασφάλειας αλλά και άμυνας; Η δράση των συγκεκριμένων μηχανισμών, των αρμοδίων αρχών περιέχει επιβολή και βία. Συνεπώς οι δράσεις τους , εξετάζονται, ηθικά, κοινωνικά και νομικά.

Η συμβολή του ιδιωτικού στον δημόσιο τομέα ασφάλειας

Η δημόσια δύναμη ασφάλειας και προστασίας δηλαδή αστυνομική αρχή, λιμενική  και ακτοφυλακή, πυροσβεστική, φρουρά σωφρονιστικών καταστημάτων κ.α υπηρεσίες επιβολής του νόμου, πρέπει να υποκινηθούν από γεγονότα που να μπορούν να αποδειχθούν νομικά, δικαστικά (γεγονότα προς απόδειξη/ Facta Probanda) και από τη φύση των γεγονότων, προκύπτει η ηθική και η νομιμοποίηση της αντίδρασης. Στα γεγονότα αυτά ανήκει και ο εντοπισμός των υλικών αποδείξεων του εγκλήματος ή και του έκτακτου γεγονότος Safety (Corpus Delicti) . Οι security officers, με «red handed» επιχειρησιακές πληροφορίες, ελεγμένες και αξιόπιστες και υλικές αποδείξεις, τίθενται στη διάθεση των αρχών, ως αξιόπιστοι μάρτυρες πρώτης γραμμής. Η εξατομικευμένη Ασφάλεια και Προστασία, στηρίζονται στην αντίληψη των πρόδρομων σημείων της «πηγαίνοντας να γεννηθεί έκτακτης κατάστασης», με την πρώτη ματιά (prima facie) της κυοφορούμενης απειλητικής κατάστασης και βαίνουσας προς ολοκλήρωση (που είναι χρονικά «Actus Reus», πριν εκδηλωθεί στη δυναμικότητά της). Εάν η οδηγία 19/1987 σύστηνε εναργέστερα στη διατύπωση τη «γεφύρωση» μεταξύ «Prima Facie» / «Actus Reus» και «Facta Probanda»/ «Corpus Delicti» , θα είχαν απαλειφθεί τουλάχιστον 20 χρόνια αναζητήσεων, δυσπραγιών και τριβών.

Δηλαδή το να ξεκαθαριζόταν άμεσα, ότι η εφαρμογή του νόμου, η καταστολή, η άμυνα χρειάζεται επιχειρησιακή πληροφόρηση red handed κατάσταση, που παρέχεται και εξυπηρετείται από το Security. Δηλαδή ως ένα επιπλέον «κανάλι πληροφόρησης, με εκείνο της επιταγής για την εφαρμογή του νόμου με καταστολή του Άρθρου 27 Παράγ. 1 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (Νόμος 4620/2019… «…Την ποινική δίωξη την ασκεί στο όνομα της Πολιτείας ο εισαγγελέας των πλημμελειοδικών…»). Θα μπορούσε στη σχετική σύσταση να περιληφθεί και συνακόλουθα να υιοθετηθεί, από τις εθνικές νομοθεσίας, όπως η ειδοποίηση με βάσιμα στοιχεία από το «Security» να εκ διπλώνει δράση των αρμοδίων αρχών. Τότε, θα προβαλλόταν ανάγλυφα, η ανάγκη υψηλής ποιότητας εκπαιδεύσεων ασφαλείας και διαφορετικά προγράμματα και θα υπήρχε διαφορετική αναπτυξιακή πορεία μέχρι και συρρίκνωση του κριτηρίου της «χαμηλότερης τιμής» αλλά και τα προσδοκώμενα αποτελέσματα θα ήσαν καθορισμένα και απαιτητά ενώ θα μπορούσε να συγκροτηθεί και πειθαρχικό δίκαιο των Security Officers. Θα υπήρχε επίσης υπεύθυνη στάση στις πληρωμές, των μεγάλων καταναλωτών υπηρεσιών security (εταιρείες, οργανισμούς κ.α.), .

Οι δυνάμεις προστασίας της υπόστασης της Χώρας ( Υπηρεσίες Πληροφοριών) προκειμένου να κινητοποιηθούν και να αναλάβουν δράσεις, απαιτούν βασικά τις ίδιες προϋποθέσεις (γεγονότα να αποδεικνύονται και υλικές αποδείξεις επιπτώσεων), που μπορούν να παρεσχεθούν και από το ανά στόχο προσωπικό προστασίας.

Με τις Ένοπλες Δυνάμεις τα παραπάνω θέματα, είναι διαφορετικά για τη δρομολόγηση χειρισμών δηλαδή γεγονότα… άμεσες αναφορές …επιχειρησιακές κινητοποιήσεις ασφαλείας…εξέταση από πλευράς πολιτικής, εξωτερικών υποθέσεων και εθνικής άμυνας… αναμονή ή ελιγμοί ή και κινήσεις πολιτικών δράσεων…

Το ιδιωτικό προσωπικό ασφαλείας, αποβαίνει ο ανιχνευτής της δημόσιας δύναμης, που θα λειτουργήσει ως «επιδραστικός ενεργοποιητής σκανδάλης» εκδίπλωσης ενεργειών εφαρμογής του νόμου, επέμβασης και καταστολής , αλλά και περαιτέρω ελιγμών.

Δηλαδή υποκινεί δράσεις αποτροπής ή επιβολής . Παράδειγμα η ειδοποίηση «Άμεσης Δράσης», από Security Officer, ο οποίος μεταμορφώνεται κατευθείαν, σε ένα «ουσιαστικό μάρτυρα πρώτης γραμμής» και συμβάλλει με αυτόν τον τρόπο στη σύλληψη, ενόπλων, που σχεδιάζαν ληστεία, στον «πυρήνα ασφαλείας» όπου είχε καθήκοντα ο συγκεκριμένος Security Officer/ φύλακας. Ή σε καιρό επιστράτευσης Security Officer/ φύλακας, νυκτερινής βάρδιας σε λιμενική εγκατάσταση, μεγάλης σημασίας, αντιλαμβάνεται κινήσεις που παραπέμπουν σε «σαμποτέρ» και ειδοποιεί τη Λιμενική Αστυνομία, που θα «διεγείρει» αλυσίδα ενημερώσεων της Υπηρεσίας Πληροφοριών και του ΓΕΕΘΑ, που είναι η Αρμόδια Αρχή Εθνικής Ασφαλείας (με αρμόδια διεύθυνση, για περαιτέρω χειρισμό. Βλ. Σχετικά άρθρο 4 παράγ. 1, Απόφαση Φ. 120/402565/Σ.3497/2020 – ΦΕΚ Β 4071/22.09.2020 – Κύρωση του Εθνικού Κανονισμού Βιομηχανικής Ασφαλείας/ΕΚΒΑ) è

Οι αλλαγές, που έρχονται…

Οι σπουδαίες και σημαντικές αλλαγές ξεκίνησαν, με  γαλλοβελγική συνεργασία … Στις 21 Νοεμβρίου, 2023, το Υπουργείο Εσωτερικών του Βελγίου, υλοποίησε, ευφυώς, την πρώτη ευρωπαϊκή «Στρογγυλή Τράπεζα» για την ασφάλεια, που προσφέρεται από ιδιώτες.Η διοργάνωση απαίτησε μεγάλη προετοιμασία, δεδομένου ότι είναι το δεύτερο μείζον θέμα, που η βελγική προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ, θα κάνει τα πάντα για να «γράψει ιστορία».

(Το πρώτο αφορά στο νέο κανονισμό για τη διαχείριση της μετανάστευσης, που θα εξορθολογίζει τους κανόνες, συνδυάζοντας την υποχρεωτική αλληλεγγύη των κρατών με ευελιξία, θα συντομεύει προθεσμίες και αναμένεται να αντικαταστήσει, τον ισχύοντα κανονισμό 604/2013/ Κανονισμός Δουβλίνου).

Η «Στρογγυλή Τράπεζα» πραγματοποιήθηκε, στις Βρυξέλλες, την 21 Νοεμβρίου, 2023. Δόθηκε πανευρωπαϊκός χαρακτήρας και τα κράτη μέλη της Ε.Ε, απέστειλαν στη συγκεκριμένη σύνοδο, αντιπροσωπείες των ρυθμιστικών αρχών τους η κάθε μία για τα θέματα security (άσχετο το κατά πόσο καλά ήταν προετοιμασμένοι ή έχουν «πιάσει και κατανοήσει τον σκληρό πυρήνα security») Βαρύνουσα ήταν η συμμετοχή εκπροσώπων της «Confédération Europenne des Services de Securite» («CoESS»/ «Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Υπηρεσιών Ασφαλείας» https://www.coess.org/ ). Σημειώνεται ότι στην «CoESS» εκπροσωπούνται 45 χιλιάδες εταιρείες παροχής ιδιωτικών υπηρεσιών ασφαλείας, 23 εθνικές ενώσεις από 17 ευρωπαϊκές χώρες- μέλη και άνω των δύο εκατομμυρίων εργαζομένων ως Private Security Guards (Officers)

Επτά ημέρες πιο μπροστά (14 Νοεμβρίου, 2023) η «CoESS», διεξήγε την οργάνωση διαβούλευσης των οργανώσεων των κοινωνικών εταίρων της ΕΕ (CoESS, EFCI, FSE, EFFAT, UNI Europa) με ένα από τα θέματα να είναι η κριτική και οι νέες αποφάσεις, για το κριτήριο της χαμηλότερης τιμής προσφοράς, ως κυρίαρχο κριτήριο ανάθεσης στους δημόσιους και μη, διαγωνισμούς και το ότι για ενίσχυση του επαγγέλματος, το κριτήριο της χαμηλότερης τιμής πρέπει να παραγκωνισθεί αφού το ζητούμενο θα είναι η επίτευξη αποτελεσματικότητας στην ασφάλεια και στην προστασία.

Για τις εξελίξεις, που τώρα δρομολογούνται, θα επανέλθουμε, με νεότερο άρθρο …

*Σημειώνεται ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης ιδρύθηκε το 1949 (λίγα χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Μεγάλου Πολέμου) με τη Συνθήκη του Λονδίνου. Συμμετέχουν 46 Κράτη και 5 Παρατηρητές. Σύμφωνα με την προαναγγελία του Ουίνστον Τσώρτσιλ, (λόγος του στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης τον Σεπτέμβριο του 1946) αποτελεί το επιτελικό όργανο ενός είδους ενωμένων πολιτειών, της Ευρώπης, όπως τις ΗΠΑ. Αντικειμενικός Σκοπός (ΑΝΣΚ) η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση και η Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Περισσότερα βλέπετε ΕΔΩ 

Για εμάς, που εργαζόμαστε στην Private Security Industry πρέπει να γνωρίζουμε ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης, είναι μία διαφορετική οντότητα από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Η δημιουργία του τελευταίου συμφωνήθηκε το 1974 στο Παρίσι, από τους Αρχηγούς των Κρατών – Μελών της ΕΟΚ. Και ιδρύθηκε επίσημα το 1993. Είναι η συλλογική Προεδρία- Κυβέρνηση της Ε.Ε. Περισσότερα βλέπετε ΕΔΩ 

Το Συμβούλιο της Ευρώπης, που αναφερόμαστε στο παρόν paper, καθώς και το μόλις προηγούμενα αναφερθέν είναι διαφορετικά.πάλι, από το «Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης», γνωστότερο ως Συμβούλιο των Υπουργών, που ασκεί νομική και δημοσιονομική λειτουργία για την Ε.Ε. Για περισσότερα, περί τούτου, παρακαλείσθε βλέπετε ΕΔΩ