Διασυνδεδεμένη προσέγγιση στη διαχείριση της ασφάλειας

Το editorial αυτού του τεύχους γράφτηκε στην αγαπημένη μας Κύπρο όπου βρεθήκαμε στις 7 Δεκεμβρίου για τη διοργάνωση του 6^ου Συνεδρίου Security Project Cyprus στη Λευκωσία, για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικό ρεπορτάζ στις εσωτερικές σελίδες του τεύχους 101.

Αφορμή για σκέψη λοιπόν, αποτέλεσε το εξαιρετικό περιεχόμενο που ανέδειξαν όλοι οι ομιλητές του συνεδρίου το οποίο είχε έντονο πλουραλισμό και θα λέγαμε ότι είναι συμβάδισε σε πολύ μεγάλο βαθμό στη κεντρική ιδέα του συνεδρίου υπό τον τίτλο “The Next Generation of Interconnected Security”.

Το στοιχείο που κυριάρχησε και θα θέλαμε και από εδώ να επικεντρωθούμε είναι η διασυνδεδεμένη προσέγγιση που πλέον πρέπει να διέπει όλες τις πτυχές της ευρύτερης έννοιας της διαχείρισης της ασφάλειας. Οι σύγχρονες απαιτήσεις, το υβριδικό περιβάλλον εργασίας, η εξέλιξη των κινδύνων, η υιοθέτηση νέων τεχνολογιών στο πλαίσιο αυτού που ονομάζουμε σήμερα ψηφιακό μετασχηματισμό και πολλοί ακόμα παράγοντες οδηγούν στην αναθεώρηση των στρατηγικών που αναπτύσσονται για την προστασία υποδομών, εγκαταστάσεων και φυσικά ανθρώπων με βασικό συστατικό τη διασύνδεση των τεχνολογικών και ανθρώπινων πόρων, των πολιτικών, των μέτρων και των διαδικασιών.  

Η ενοποίηση τεχνολογικών εφαρμογών και πολλών ολοκληρωμένων λύσεων για την ασφάλεια με τις υπόλοιπες κτιριακές υποδομές δεν αποτελεί πλέον μια επιλογή αλλά μια αναγκαιότητα που οδηγεί στην ενίσχυση της λειτουργικότητας και στην ευθυγράμμιση της ασφάλειας με τους επιχειρηματικούς στόχους. Επίσης σήμερα δεν μπορεί να υπάρχει φυσική ασφάλεια, χωρίς μέριμνα και για την ψηφιακή ασφάλεια. Η κουλτούρα προστασίας και η συμμετοχή στα μέτρα ασφάλειας δεν αφορά μόνο το ειδικό προσωπικό αλλά διαχέεται σε όλο το ανθρώπινο δυναμικό ενός οργανισμού, από τη διοίκηση μέχρι το προσωπικό βάσης.

Οι υπηρεσίες ασφάλειας θα πρέπει και αυτές να ακολουθούν ένα διασυνδεδεμένο ολιστικό μοντέλο διαχείρισης, έτσι ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη απόδοση των έργων. Η πελατο-κεντρική προσέγγιση στο τομέα ασφάλειας θα πρέπει να ακολουθεί τις αλληλεξαρτώμενες επιχειρησιακές δραστηριότητες και να λαμβάνει υπόψη το εκάστοτε περιβάλλον με πολυσύνθετους κινδύνους και προκλήσεις.

Τα οφέλη που προκύπτουν από ένα διασυνδεμένο μοντέλο διαχείρισης της ασφάλειας είναι πολλά με κυριότερο τη βελτιστοποίηση των ελέγχων, τον μακρόχρονο ορίζοντα των μέτρων, την ομοιογένεια στη δομή και τη δημιουργία κλίματος συνεργασιών με ενίσχυση της παραγωγικότητας.

Η αφομοίωση αυτής της λογικής διασύνδεσης όλων των συστατικών που συνθέτουν την ασφάλεια ως ένα ολοκληρωμένο παζλ, αφορά όλους, από τα στελέχη των in-house τμημάτων στις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς, τη διοίκηση – τους επιχειρησιακούς διευθυντές και το προσωπικό των ιδιωτικών εταιριών παροχής υπηρεσιών ασφάλειας, μέχρι φυσικά και τους επαγγελματίες στα τεχνολογικά έργα ασφάλειας.
Κάθε κομμάτι αυτού του παζλ έχει τη δική του αξία την οποία οφείλουμε όλοι να αναγνωρίσουμε προκειμένου να υπάρχει επιτυχή διασύνδεση.

Βλάσης Αμανατίδης