Αναγνώριση ταυτότητας… μέσω μύτης

Μια νέα τάση στο χώρο των βιομετρικών συστημάτων αναγνώρισης έχει εμφανιστεί σχετικά πρόσφατα, η οποία θα ταυτοποιεί πρόσωπα με βάση το σχήμα της μύτης τους. 
Στα ήδη υπάρχοντα βιομετρικά συστήματα αναγνώρισης και ταυτοποίησης προσώπων που χρησιμοποιούν τεχνολογίες όπως αυτές της αναγνώρισης ίριδας ή προσώπου ή δακτυλοσκόπησης, ήρθε να προστεθεί και ένα εναλλακτικό μέσο βιομετρικού ελέγχου που βασίζεται στην αναγνώριση της ανθρώπινης μύτης. Σύμφωνα με τους ερευνητές του Πανεπιστημίου του Bath που ασχολήθηκαν πρώτοι με αυτήν την τεχνολογία, τα πλεονεκτήματα που προκύπτουν από αυτήν τη μέθοδο είναι αρκετά. Τα κυριότερα είναι η μεγάλη ταχύτητα σε σχέση με τις άλλες τεχνικές βιομετρικής αναγνώρισης και η ευκολία εξέτασης. ¶λλο ένα πλεονέκτημα αυτής της μεθόδου – συγκρινόμενης ειδικά με τη μέθοδο αναγνώρισης προσώπου – είναι ότι η μύτη δεν επηρεάζεται εύκολα από τις ανθρώπινες εκφράσεις της στιγμής.

Για την υλοποίηση χρησιμοποιήθηκε ένα φωτογραφικό σύστημα με το όνομα PhotoFace για να σκανάρει σε τρισδιάστατο μοντέλο τις μύτες των εθελοντών που συμμετείχαν στο πρόγραμμα. Οι ερευνητές έλαβαν τρεις μετρήσεις. Το μήκος της μύτης σε προφίλ, το πλάτος του άκρου της μύτης και την απόσταση μεταξύ των ματιών του ανθρώπου στην κορυφή της μύτης (εικόνα 1). Οι τελικές τιμές που προέκυψαν από αυτούς τους υπολογισμούς χρησιμοποιήθηκαν για την ταυτοποίηση 36 προσώπων. Ειδικό λογισμικό ανέλυσε τις μετρήσεις αυτές σύμφωνα με τα δεδομένα σχήματα μύτης: τη Ρωμαϊκή, τη Ελληνική, τη μύτη σχήματος γερακιού, την κοντή και την ανασηκωμένη.
Αν και το αρχικό δείγμα ήταν σχετικά μικρό, η μέθοδος ήταν ταχύτερη σε σχέση με άλλες μεθόδους βιομετρικής αναγνώρισης, ενώ και τα αποτελέσματα ήταν αξιόπιστα.

Η μέθοδος δεν απαιτεί καμία επαφή του ταυτοποιούμενου προσώπου με τη συσκευή αναγνώρισης και ο άνθρωπος δεν είναι υποχρεωμένος καν να πλησιάσει πολύ κοντά στη συσκευή, γεγονός που αποτελεί ακόμα μία σημαντική διαφορά της βιομετρικής αναγνώρισης της μύτης, σε σχέση με τις τεχνικές αναγνώρισης ίριδας ή της δακτυλοσκόπησης. Στη μεν πρώτη απαιτείται εκείνος που ταυτοποιείται να πλησιάσει πολύ κοντά το μάτι του στη συσκευή ώστε να μπορέσει να αποτυπωθεί η ίριδα, ενώ στη δεύτερη θα πρέπει να τοποθετήσει το δάκτυλό του στον αναγνώστη. Αντιθέτως, η μέθοδος που αναπτύσσεται στο Πανεπιστήμιο του Bath και έχει ως επίκεντρο την αναγνώριση της μύτης, μπορεί να υλοποιηθεί με τη χρήση του PhotoFace μέσα σε ένα διάδρομο από τον οποίο θα περνάει ο χρήστης (εικόνα 2).

Απόψεις
Πρέπει όμως να διευκρινιστεί ότι όπως αναφέρει και ο Dr Evans, μέλος της ερευνητικής ομάδας που ασχολήθηκε με την ανάπτυξη της μεθόδου, η βιομετρική αναγνώριση μύτης είναι ακόμα σε πειραματικό στάδιο, καθώς το δείγμα στο οποίο έχει δοκιμαστεί είναι πολύ μικρό. Όμως τα μέχρι τώρα αποτελέσματα δείχνουν πολύ ενθαρρυντικά για το μέλλον της και ίσως αποτελέσει μια πολύ καλή εναλλακτική πρόταση, ειδικά δε σε συνδυασμό με άλλες μεθόδους ταυτοποίησης.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η άποψη του Dr Melvyn Smith, ο οποίος ήταν ο επικεφαλής της ομάδας του Πανεπιστημίου του West of the England (UWE) που ανέπτυξε το σύστημα PhotoFace. Καταρχήν έδωσε έμφαση στην ιδιαιτερότητα και το ενδιαφέρον που παρουσίασε το όλο εγχείρημα, καθώς και στις δυνατότητες που παρουσιάζονται. Στη συνέχεια ανέλυσε το πιο τεχνικό μέρος του έργου και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το PhotoFace. Αναλυτικότερα, η λήψη φωτογραφιών γίνεται από διαφορετικές γωνίες με τη χρήση φλας. Με τον τρόπο αυτό λαμβάνονται τέσσερις διαδοχικές φωτογραφίες μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, με διαφορετικές αλλά ελεγχόμενες συνθήκες φωτισμού, καλύπτοντας κάθε πιθανό σημείο του προσώπου. Η τεχνική αυτή είναι γνωστότερη ως στερεοφωτομετρία και το εργαστήριο του UWE είναι ένα από τα τρία που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον τομέα στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Στη συνέχεια και αφού ληφθούν οι φωτογραφίες, το λογισμικό επεξεργάζεται το χρώμα, τον προσανατολισμό της επιφάνειας και το βάθος κάθε σημείου, αναλύοντας τη σκίαση κάθε φωτογραφίας (εικόνα 3). Η τεχνική είναι ικανή λοιπόν να πετύχει ένα πολύ καλό επίπεδο λεπτομέρειας, υψηλότερο από άλλες μεθόδους που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα, ενώ επιπρόσθετα μπορεί να επεκταθεί και σε μια ευρεία γκάμα εφαρμογών, πέρα από τη βιομετρική αναγνώριση της μύτης. Στο πλαίσιο αυτό, αναφέρει ο Dr Smith, ανέπτυξαν ένα έργο για το Βρετανικό Υπουργείο ¶μυνας, στο οποίο χρησιμοποίησαν τη στερεοφωτομετρική μέθοδο για την αποκάλυψη κρυμμένων, καμουφλαρισμένων αντικειμένων, όπως όπλα.
Όμως ενδιαφέρον παρουσιάζει η γνώμη του Dr Smith και για το συγκεκριμένο εγχείρημα της βιομετρικής αναγνώρισης μύτης, καθώς ήταν επικεφαλής της μίας από τις πανεπιστημιακές ομάδες που εργάστηκαν για την ανάπτυξή του. Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι αν και σίγουρα υπόσχεται πολλά, κανείς δεν μπορεί να προδικάσει την ακριβή εξέλιξή του, διότι το δείγμα στο οποίο δοκιμάστηκε είναι αρκετά μικρό. Επιπλέον επισημαίνει ότι δεν είναι αρκετά σίγουρος για το πόσο αξιόπιστη είναι μόνο η μύτη ως στοιχείο βιομετρικής αναγνώρισης και γι΄ αυτόν το λόγο θέτει το θέμα μήπως χρειάζεται να επεκταθεί λίγο περισσότερο η περιοχή αναγνώρισης περιμετρικά της μύτης.

Σύγκριση της μεθόδου
Το μεγάλο πλεονέκτημα της πειραματικής αυτής μεθόδου είναι η ταχύτητα. Η αναγνώριση μπορεί να γίνει γρήγορα, αφού αυτοί που εξετάζονται μπορούν απλώς να περνούν μέσα από ένα διάδρομο. Επίσης, η μύτη δεν επηρεάζεται εύκολα από τις εκφράσεις του προσώπου. Βέβαια αποτελεί ίσως ένα από τα μεγαλύτερα αντικείμενα πλαστικών εγχειρήσεων, οπότε κάποιος που θέλει να αλλάξει μόνιμα το πρόσωπό του και να επηρεάζει τη διαδικασία βιομετρικής αναγνώρισης, μπορεί να το πετύχει σχετικά εύκολα με την προσφυγή σε έναν ειδικό χειρούργο. Αυτό όμως ισχύει και για άλλες βιομετρικές μεθόδους αναγνώρισης. Ακόμα και η ίριδα με τη χρήση κολλυρίων ή φακών μπορεί – όπως ισχυρίζονται κάποιοι – να αλλάξει. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι παρουσιάζει μεν μειονεκτήματα, αλλά και αρκετά πλεονεκτήματα. Όπως λοιπόν συμφωνούν και οι ειδικοί, θα πρέπει καταρχήν να δοκιμαστεί σε μεγαλύτερο εύρος και στη συνέχεια ίσως αποτελέσει ένα καλό μέσο αναγνώρισης ως πρώτος έλεγχος και στη συνέχεια αν υπάρχουν υποψίες, να υπάρχουν ως πρόσθετη δικλείδα ασφαλείας και άλλες μέθοδοι ταυτοποίησης. Ειδικά όμως σε εφαρμογές όπως στον έλεγχο ατόμων στα γήπεδα όπου απαιτείται γρήγορος έλεγχος καθώς η προσέλευση είναι μαζική ενώ και το οικονομικό επίπεδο των παραβατών δεν επιτρέπει συνήθως τη χρήση πλαστικών επεμβάσεων, μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ καλό και χρήσιμο εργαλείο.

Του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ