Χρήση των Πολεμικών Τεχνών στην προσωποφύλαξη, τις αστυνομικές και στρατιωτικές επιχειρήσεις

Η χρήση των άοπλων πολεμικών τεχνών θεωρούνται ως εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο σωστό χρόνο και τόπο και βρίσκεται μέσα στον κορμό της διεκπεραίωσης επιχειρήσεων ασφαλείας. Οι επιχειρήσεις ειδικών κατευθύνσεων θεωρούνται πολυπαραγοντικές, δηλαδή αποτελούνται πάντα από πολλά επίπεδα, τμήματα και συνιστώσες. ¶ρα, αναλύοντας τις οδούς δράσης, πρέπει να αντιμετωπίζουμε εποπτικά το όλο θέμα για να εξάγουμε τα πλέον ακριβή συμπεράσματα.

Οι άοπλες πολεμικές τέχνες, συστήματα κ.λπ., θεωρούνται ως εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο σωστό χρόνο και τόπο, ως τμήματα, κρίκοι της μάχης. Απαιτείται δηλαδή το σωστό timing κατά την εξέλιξη μιας επιχείρησης, μικρής ή μεγάλης κλίμακας.

Ας αναφέρω ορισμένες πολύ απλές κραυγαλέες περιπτώσεις, όπου η καλή γνώση μιας πρακτικής πολεμικής τέχνης είναι όχι μόνον απαραίτητη, αλλά κυριολεκτικά η μοναδική ενδεικνυόμενη λύση από νομικής και ανθρωπιστικής άποψης, αλλά και τακτικής στο σύνολό της:

• Όλες οι περιπτώσεις όπου άοπλος εισβολέας προσπαθεί να διασπάσει την περίμετρο ασφαλείας φυσικού προσώπου ή χώρου – στόχου. Σε αυτήν την κατηγορία περιλαμβάνονται όλες οι συνοδείες καλλιτεχνών, γνωστών αθλητών καθώς και πολιτικών προσώπων, στο μεγαλύτερο μέρος της παρουσίας τους σε συναθροίσεις κοινού.
• Όλες οι περιπτώσεις όπου η δράση αστυνομικών μονάδων και ειδικών ομάδων ασφαλείας κατευθύνεται στην πρόληψη, την καταστολή και σε συλλήψεις παραβατών του νόμου, που δεν υπερβαίνουν τα δεδομένα όρια ασφαλείας της ζωής άλλων πολιτών!!!

Στον τομέα των υπηρεσιών ασφαλείας, η διαχείριση του κοινού απαιτεί τεράστια προσοχή προς όλες τις κατευθύνσεις. Αυτό σημαίνει ότι η σωματική επαφή είναι πάρα πολύ συχνή, υπάγεται στα πλαίσια της αυτοάμυνας και αν πράττεται από εκπαιδευμένο προσωπικό, καταλήγει χρήσιμη και εφαρμόσιμη, αποκλείοντας χρήση ανωτέρας βίας, δηλαδή χρήση όπλων από όλες τις πλευρές.
Γενικά, κατά την εξέλιξη μιας επιχείρησης ασφαλείας, υπάρχει μία πρωταρχική έννοια η οποία επιβάλλεται να τηρείται σχολαστικά: Η έννοια της διαβάθμισης της δράσης. Αυτό σημαίνει ότι ο εμπλεκόμενος επαγγελματίας κατόπιν εντολής ή μετά απο προσωπική του πρωτοβουλία, κλιμακώνει τη δράση, ξεκινώντας όμως από το χαμηλότερο επίπεδο που απαιτείται, ώστε να παραχθεί αποτέλεσμα και να αντιμετωπισθεί επιτυχώς μία απειλή.
Το περιβάλλον μεταφράζεται σε ένα σύνολο αλληλεπιδραστικών παραγόντων, ζωντανών όντων και μη. Εξετάζεται συνολικά αλλά και αναλυτικά. Σε κάθε δεδομένη στιγμή, το περιβάλλον υπαγορεύει τις τακτικές κινήσεις των εμπλεκόμενων επαγγελματιών. Οι βασικοί παράγοντες είναι:

• Η διάταξη του χώρου
• Η ύπαρξη πολιτών
• Το είδος και το επίπεδο της επικινδυνότητας των αντιπάλων

Τα παραπάνω βοηθούν, εμποδίζουν, προσδιορίζουν ή ακόμα και εγκλωβίζουν οδούς αντιδράσεων. Η βοήθεια των άοπλων πολεμικών τεχνών είναι ανεκτίμητη επειδή καλύπτουν τον αναγκαίο και μόνο βαθμό αντίδρασης και άρα ικανοποιούν τις ανάγκες που προκύπτουν. Ειδικότερα στο θέμα της διάταξης του χώρου, έχουν διευθετηθεί άπειρα επεισόδια λόγω συγκεκριμένης μορφής του πεδίου μάχης, μόνο με την χρήση άοπλης σωματικής επαφής. Ακριβώς λόγω αιφνιδιασμού, στενότητας χώρου κ.λπ.
Θεωρώ αναγκαίο να τονίσω ότι για τον τομέα που αναφέρω στο παρόν άρθρο, οι άοπλες πολεμικές τέχνες εκλαμβάνονται στρατηγικά ως συμπληρώνουσες το όλο οπλοστάσιο των εμπλεκόμενων, δηλαδή συνεπικουρούν. Αν και πολλές φορές από αποδεδειγμένα περιστατικά η άοπλη τεχνική παρέμβαση παράγει τελικές λύσεις, εντούτοις ο σχεδιασμός, η εκπαίδευση και η μελέτη των τακτικών δεν απομονώνουν την άοπλη ή την ένοπλη μάχη, αλλά τις θεωρούν αλληλένδετες στο μέτρο της πρακτικής δυναμικής. Σε καμία περίπτωση η άοπλη πολεμική τέχνη δεν υποκαθιστά την τακτική χρήση όπλων και, αντιστοίχως, η ένοπλη μάχη δεν αντανακλά όλο το εύρος του πεδίου και των κλιμακώσεων της σύγκρουσης και μάχης. Στον εκπαιδευτικό τομέα πρέπει να υπάρχει περαιτέρω ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ της χρήσης των ασκήσεων ροής και προσομοίωσης, που αφορούν σε χρήση όπλων και αντιστοίχως της άοπλης μάχης. Ενώ σε κάθε πρόγραμμα μονάδων και ομάδων το συνολικό εκπαιδευτικό εγχείρημα περιέχει όπως προείπα μικτές τεχνικές (άοπλες και ένοπλες), η ειδική παιδεία των εκπαιδευτών και εκπαιδευόμενων είναι ικανή για το διαχωρισμό των επιμέρους δυνατοτήτων.
Σε τελική ανάλυση, η εμπειρία, η εκπαίδευση, η στρατιωτική και αστυνομική επιστήμη καθώς και οι συναφείς κλάδοι( bodyguarding, special operations κ.λπ.) καθορίζουν επαρκώς κατά την εκπαιδευτική διαδικασία τα όρια της ένοπλης και άοπλης μάχης. Θα πρέπει να αναφέρω βεβαίως την ύπαρξη διαφόρων συστημάτων αυτοάμυνας και πολεμικών τεχνών, τα οποία κατά την εκδοχή τους περιέχουν ύλη για την αντιμετώπιση καταστάσεων κρίσεων, ένοπλων περιστάσεων κ.λπ.
Το ενδιαφέρον μάλιστα είναι ότι σε αρκετά μέρη του πλανήτη μας, αρκετές μονάδες ενσωμάτωσαν τμήματα αυτών των πολεμικών τεχνών και αρκετές μονάδες τα χρησιμοποιούν επιχειρησιακά. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι διάφορες
μονάδες έχοντας τη δικαιοδοσία, χρησιμοποίησαν εκπαιδευτές που ανήκαν στο μόνιμο προσωπικό τους και αντιπροσώπευαν τα πιο απίθανα στιλ, ενώ σε πολλές περιπτώσεις έχοντας την υποχρέωση να διαθέσουν τα πλούσια κονδύλια των υπηρεσιών τους, προσέτρεξαν σε διάφορα στιλ – καλά, κακά, παραδοσιακά, εξωτικά κ.λπ. Τελικό συμπέρασμα είναι ότι δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κριθεί η αξία ενός συστήματος ή μίας τέχνης από την ευρύτητα της διάδοσής της, αφού το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας της οφείλεται σε καλό marketing ή συγκυρίες. Αν και το τελευταίο βεβαίως δεν καθίσταται απόλυτος κανόνας.
Συνοπτικά, η διεθνής εμπειρία έχει καταστήσει σαφή τη μέγιστη χρησιμότητα των άοπλων πολεμικών τεχνών σε κάθε είδους αστυνομική ή στρατιωτική επιχείρηση, με το απαραίτητο μέτρο και ποιότητα. Τελειώνοντας, θα υπενθυμίσω την ποικιλότητα των θεάτρων επιχειρήσεων σε όλον τον κόσμο. Έτσι και στην Ελλάδα, όπου η χρήση των νόμιμα φερόμενων όπλων από οποιονδήποτε (ακόμα και από τα πλέον εντεταλμένα όργανα της πολιτείας), συνεπάγεται σοβαρές νομικές συνέπειες και επομένως είναι το λιγότερο άτοπη η μονομερής σχολή σκέψης της χρήσης όπλων στον κυρίως όγκο των επιχειρήσεων ασφαλείας. Η σωστή ποσοτική κατανομή των διευθετήσεων καταστάσεων high risk – υψηλής επικινδυνότητας δηλαδή – σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς, είναι πρωταρχική.

Η τεχνητή επιλογή «αποκλειστικής χρήσης όπλων» ή αντιθέτως η υποκατάσταση της δύναμης πυρός με τεχνικές χαμηλότερης δύναμης, δηλαδή άοπλες πολεμικές
τέχνες, είναι το λιγότερο δείγμα μη επαγγελματισμού και απειρίας στο συγκεκριμένο αντικείμενο.

Ας μου επιτραπεί να αναφέρω ότι την πρώτη σχολή σε παρόμοια θέματα την ολοκλήρωσα το 1988 (στη Ν. Αφρική ) και ακολούθησαν δεκάδες πολύ μακροχρόνιες εκπαιδεύσεις έως και σήμερα, πολλών Οργανισμών, διαφορετικών κρατών και εκπαιδευτικών κατεύθυνσης. Ποτέ και πουθενά δεν διδάσκεται μονομερής αντιμετώπιση επικίνδυνων καταστάσεων αποκλειστικά με χρήση όπλων
ή αποκλειστικά με άοπλες πολεμικές τέχνες. Ακόμα και σε ειδικές στρατιωτικές – αστυνομικές επιχειρήσεις στις οποίες συμμετείχα επί χρόνια σε διαφορετικές χώρες (ανάλογα περιβάλλοντα), η χρήση άοπλων πολεμικών τεχνών θεωρούνταν και θεωρείται ως ΕΡΓΑΛΕΙΟ.
Ο κάθε τομέας λειτουργεί στο μέτρο της δυναμικής πρακτικής του και μόνο. Η απομόνωση των σχετικών δυνατοτήτων της μιας ή της άλλης πλευράς, τελικά αποδυναμώνει τη συνολική τεχνική δυνατότητα των προσώπων που δρουν σε επιχειρήσεις ασφαλείας.
Η χρήση των άοπλων πολεμικών τεχνών βρίσκεται ανέκαθεν μέσα στον κορμό της διεκπεραίωσης εργασιών – αποστολών ασφαλείας. Στις μέρες μας, η γενικότερη προοπτική των πραγμάτων και η υπερβολικά επιταχυμένη πρόοδος στα τακτικά συστήματα ασφαλείας καθώς και οι ακολουθούσες στρατηγικές, ενσωματώνουν όλο και πιο πολύ – και κυρίως με τον ικανοποιητικότερο τρόπο – τις άοπλες πολεμικές τέχνες, τακτικές και μεθόδους, με απολύτως θετικά αποτελέσματα.

Του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΛΕΤΖΑΚΟY dgletzakos@gmail.com